دیه زیبایی انسان؛ منفعت مستقل یا منفعت وابسته

دیه خواه تحت عنوان مجازات یا جبران خسارت در نظام فقه امامیه مورد پذیر قرار گرفته است . قانونگذار جزایی ، بیش از دویست ماده قانونی را درباره دیه به تقنین درآورده است . با مداقه در قوانین موضوعه معلوم می شود اعضا و منافع انسان در صورت ایراد جنایت بر آنها می تواند مشمول عنوان دیه شود. اما تعمق در قوانین موضوعه بیانگر آن است که عنوان بعضی از اعضا یا منافع انسانی در نص صریح قانون نیامده است . بدیهی است که مطابق با قانون می توان برای چنین مواردی ارش تعیین نمود. اما سخن آنجا است که به نظر می رسد بعضی از منافع انسانی می تواند در قالب یک منفعت مستقل مورد تقنین دیه واقع شود؛ در حالی که قانونگذار نامی از آنان نبرده است . از جمله موارد مورد بحث ؛ منفع زیبایی است . بعضی از فقها بر این باور هستند که منفعت زیبایی را نمی توان یک منفعت مستقل از آثار جراحت یا صدمه دانست ، بلکه دیه آن به همراه دیه همان جراحت یا صدمه محاسبه می شود. اما بعضی دیگر از فقها بر این باور هستند که منفعت زیبایی ؛ خود دارای عنوان مستقلی است که خسارت آن را می توان علاوه بر آسیب یا صدمه وارده مورد محاسبه قرار داد. پژوهش حاضر بر اساس روش توصیفی - تحلیلی در پی اثبات دیدگاه اخیر است .