تجزیه و تحلیل قوانین و مقررات حاکم بر ضمانت های بانک براساس مفهوم ایقاع و ضمان عقدی

ضمانت نامه های بانکی از اسناد مهم بانکی هستند که نقش بزرگی را در تضمین معاملات و به ویژه قراردادهای پیمانکاری و دولتی ایفا میکنند و با گسترش تجارت استفاده از آنها نیز در معاملات به نحو چشمگیری افزایش یافته است . با توجه به تحلیل هایی صورت گرفته میتوان گفت که عقد ضمان لباس زیبنده ای برای ضمانت نامه های بانکی نبوده و عموم حقوقدانان و حتی تا حدی ، رویه قضائی تبیین ماهیت و آثار ضمانت نامه های بانکی را بر مبنای مفهوم عقد ضمان مدنی قبول ندارند و در این زمینه دلایل و مستندات قوی و محکمی نیز وجود دارد.بی تردید یکی از اوصاف اصلی عقد، ضمان با وجود دین و یا سبب آن در هنگام انعقاد عقد میباشد ولی در ضمانت نامه های بانکی عموما ضمانت از دین احتمالی و آینده است و برخی از موارد نیز ضمانت از حسن انجام کار است بدین معنی که دینی نیز در بین نیست بلکه ما بازاء انجام نیکوی کار مورد قرارداد می باشد که در صورت تخلف باید پرداخت شود علاوه بر این همانگونه که دیدیم قانون مدنی موجب نقل ذمه به ذمه است و ضمانت نامه بانکی واجد چنین وصفی نیست بلکه در تحلیل نهایی می توان آن را موجب ایجاد نوعی تضامن طولی یا ضمان وثیقه ای دانست مضافا بر اینکه ضمانت نامه بانکی نوعی سند بانکی و بالمال تجاری است که بواسطه تجاری بودن واجد اوصاف و خصوصیاتی است که مهمترین آن قصد انتفاع و سودجویی (و نه تبرع که ضمان حاکم می باشد) است و عقد ضمان مدنی از این اوصاف تهی می باشد.

کلیدواژه ها:

ضمان ، عقود بانکی ، ایقاع ، سند ، ضمانت نامه .