بررسی جرایم علیه امنیت از منظر فقه امامیه و حقوق ایران با نگاهی به جرم محاربه

اسلام همیشه برای امنیت و آسایش جامعه ارزش فراوانی قائل شده است و از ابتدای شکل گیری جامعه اسلامی ، امنیت همواره در کانون توجه آن بودهاست . در این خصوص در حقوق ایران نیز با اسلامی شدن قوانین و به خصوص حقوق کیفری ، مقررات سختی راجع به جرایم علیه امنیت وضع شده است . و همچنین به تفکیک جرم محاربه از افساد فی الارض و بغی پرداخته و مفهوم امنیت را به صورت گسترده مد نظر قرار داده از امنیت فردی و اجتماعی گرفته تا امنیت عمومی و ملی که در صورت عدم آن آزادی هم محقق نمی شود و جهان بدون امنیت جهان دست اندازی به دیگران خواهد بود. در این پژوهش در پی رسیدن به سوالات تحقیق ، به بررسی و تحلیل رویه قضایی ماده ۲۸۱ قانون مجازات اسلامی و مفهوم امنیت و نقش آن در جرم انگاری محاربه و قلمرو آن و ارکان جرم محاربه پرداخته ، و در سه فصل تهیه و تنظیم گردیده است و در پایان به این نتیجه دست یافته است که در مقایسه محاربه با سایر جرایم جایگاه حساس تری داشته و با وجود تفاسیر مختلفی که از محاربه می شود ممکن است امنیت جامعه را به خطر بیاندازد تعریف مولفه ها و دامنه ی امنیت ، چگونگی وقوع ناامنی ، دامنه و محدوده ناامنی ، تعریف مشخص و متیقن از فضا و محیطی که ناامن واقع می شود، می بایست مورد لحاظ قرار گیرد. باید اصطلاح ناامنی که در جامعه رخ داده است ، به وضوح و با قراین منطقی ، آشکار شود. تعریف مولفه ها و دامنه ی امنیت ، چگونگی وقوع ناامنی ، دامنه و محدوده ناامنی ، تعریف مشخص و متیقن از محیطی که ناامن واقع می شود، می بایست مورد بررسی دقیق قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

امنیت ، جرم ، محاربه ، قانون مجازات اسلامی ، بغی ، رویه قضایی .