حقوق محیط زیست با رویکرد حفظ منابع برای نسل های آینده با تاکید بر نظام حقوقی ایران

تو سعه مقوله ای چندبعدی و پیچیده ا ست که با روند پیشرفت و صنعتی شدن کشورها اهمیت آن دوچندان شده ا ست . در این را ستا حفاظت از محیط زی ست و بهرهبرداری معقولانه و من صفانه از منابع در جهت د ستیابی به آیندهای پایدار که به موجب آن حقوق نسل های آینده تضمین شود، وظیفه جامعه بین المللی به شمار می آید. مفهوم تو سعه پایدار و محیط زی ست در چارچوب حقوق ن سل های آینده که بدوا با تصویب منشور ملل متحد ۱۹۴۵ به عرصه حقوق بین الملل ورود پیدا کرد متعاقباو با صدور اعلامیه ا ستکهلم ۱۹۷۲ در حقوق بین الملل محیط زیست توسعه یافت ، قابل توجه است . بااین همه مفهوم ”حقوق نسل های آینده” به عنوان اصلی اخلاقی یا هنجاری با ابهامات بسیاری روبرو ست . در این پژوهش با مرور متون موجود و ا سناد کتابخانه ای به برر سی خط مشی های سازمان ها و نهادهایجامعه بین الملل به توسعه پایدار و محیط زیست پرداخته شده است . ارجاع به نسل های آینده در طیف وسیعی از اسناد حقوقی ملی و بین المللی از جمله معاهدات، اعلامیه ها، کنوانسیونها و قوانین اساسی صورت گرفته است و نهادهای ملی نیز در حوزه های قضایی مختلف با اختیار مربوط به حفاظت از منافع نسل های آینده تاسیس شده اند. اغلب اسناد حقوقی ، چه ملی و چه بین المللی به حقوق نسل های آینده اشاره دارند همانند اعلامیه ی استکهلم و دیگر اسناد باید گفت که برای زمین و بشریت بسیار مهم است که نهادهای حاضر یاد بگیرند که به حقوق نسل های آینده احترام بگذارند و نیازهای کسانی که هنوز در راه هستند را در نظر بگیرند.

کلیدواژه ها:

توسعه ، توسعه پایدار ، حقوق نسل های آینده ، محیط زیست ، حقوق بین الملل محیط زیست .