مصادیق نوظهور عسر و حرج زوجه در نظام حقوقی ایران

یکی از دعاوی رایج در محاکم خانواده ایران، تقاضای صدور حکم طلاق به جهت عسروحرج زوجه می باشد که مستند قانونی آن ماده ۱۱۳۰ قانون مدنی است . این ماده باوصف احصاء مصادیقی از عسر و حرج زوجه ، دست قاضی را برای احراز عسروحرج در خصوص مصاد یق دیگر نیز باز گذاشته است . اگرچه تمثیلی بودن مصاد یق حرج از محاسن این ماده به نظر می رسد لکن سکوت قانونگذار در خصوص برخی از مصاد یق نوین و شایع عسروحرج منجر به تفسیرهای متشتت و صدور آراء متهافت می گردد؛ وضعیت رو به رشد طلاق در جامعه ایران و تبعات مهلک آن بر زوجین و فرزندان مشترک و آینده آنان، قضات دادگاه خانواده را برای صدور حکم طلاق به سختگیری های منطقی وا می دارد؛ با این وجود، به نظر می رسد اگر برخی از مصاد یق عسر و حرج در قانون تصر یح نگردد و تشخیص آن عموم حکم مندرج در ذ یل ماده ۱۱۳۰ (تشخیص هرگونه حرج به تشخیص قاضی ) واگذار شود، در این صورت، ضابطه ء معینی برای صدور حکم طلاق وجود نخواهد داشت . هدف این پژوهش ، بیان مصاد یقی شایع در خصوص عسر و حرج و مصاد یقی است که عسر و حرج در آن به حد قدر متیقن می رسد. لذا جهت ایجاد وحدت رویه و حفظ حقوق زوجه ، این مقاله ضمن احصاء و تبیین مصادیق نوین حرج مانند سلب حق آموزش و فعالیت اجتماعی ، رفتارهای خشونت آمیز جنسی ، تحقیر و تخفیف زوجه و دخالت دادن زوجه در جرا یم و محکومیت های حقوقی ، پیشنهاد الحاق این موارد به ماده ۱۱۳۰ قانون مدنی را توجیه نموده است

کلیدواژه ها:

طلاق ، عسر و حرج ، خشونت جنسی ، حق تحصیل ، حقوق شهروندی ، حقوق خانواده.