مدیریت شهری مشارکتی و عدالت شهری (نگاهی تلفیق گرا، بین رشته ی و تطبیقی به مدیریت شهری مشارکتی و تاثیر آن در کیفیت زندگی شهری به عنوان شاخص جامع عدالت شهری در شهر تهران)

در زیست شهرامروزین ، دسترسی برابر به فرصت های زندگی، معیاری روشن از عدالت شهری است که در کیفیت زندگی شهری نمود می یابد. با سنجش تحقق میزان حق به/ از شهر که در کیفیت زندگی شهری جاری است، می توان عدالت شهری را بررسی نمود. ازطرف دیگر، کیفیت زندگی شهری، سازه ی پیچیده، چندبعدی است که بر پایه‎های استوار حکم‎رانی خوب و مدیریت شهری کارآمد و مشارکت محور در شهری با توسعه متوازن بنا می شود. پژوهشی که بخشی از یافته های آن در مقاله حاضر تدوین و گزارش می شود، با بهره مندی از روش‎های آمیخته و با حمایت نظام نظری تلفیقی در قلمرو شهری مناطق ۱۰ و ۱۷ شهرداری تهران با شیوه نمونه گیری G. power بر روی ۴۰۰واحد نمونه/ خانوارشهری و با ابزار گردآوری پرسش‎نامه پژوهشگرساخته که میزان روایی آن با آزمون آلفا کرنباخ حدود ۹۴ درصد است، انجام یافته است. فرهنگ فقرشهری، فقرفضای شهری، آسیب‎های شهری در این مناطق محسوس و در عین حال متفاوت و متمایز است. عامل پی آمدی کیفیت زندگی شهری، ترجمان زنجیره ی از عامل های محصول مدیریت کارآمد و مشارکت محور و توسعه نامتوازن شهر تهران است. ازاین روی، آزمون مدل تجربی پژوهش نشان می دهد، برساخت سازه کیفیت زندگی شهری محله های مناطق مزبور از عامل های؛ زمینه‎ای مدیریت شهری مشارکتی ۴۶، مداخله ی فرهنگ فقرشهری ۲۶ و میانجی فقرفضای شهری ۱۴ درصد تاثیر پذیرفته است. درکل عامل های مزبوربه صور مستقیم/ غیرمستقیم کیفیت زندگی شهری را ۸۵ درصد تبیین می کنند

کلیدواژه ها:

مدیریت شهری مشارکتی ، کیفیت زندگی شهری ، فرهنگ فقر شهری ، آسیب های شهری ، عدالت شهری