اثربخشی درمان مبتنی بر تعامل والد – کودک بر کاهش پرخاشگری کلامی و غیر کلامی مادران دارای کودک اختلال نقص توجه و بیش فعالی

هدف پژوهش اثربخشی درمان مبتنی بر تعامل والد – کودک بر کاهش پرخاشگری کلامی و غیر کلامی مادران دارای کودک اختلال نقص توجه و بیش فعالی بود. طرح نیمه آزمایشی مورد استفاده در پژوهش طرح دو گروهی (یک گروه آزمایش و یک گروه کنترل) با پیش آزمون پس آزمون بود. جامعه آماری این پژوهش شامل شامل مادران دارای کودک اختلال نقص توجه و بیش فعالی در شهر اصفهان در سال تحصیلی ۱۴۰۲ بود. تعداد ۳۰ نفر از این کودکان و مادران با استفاده از روش نمونه گیری به صورت در دسترس انتخاب شدند. و شیوه غربال شامل ۳۰ نفر از مادران دارای کودک بیش فعال که در پرسشنامه بیش فعالی بالاترین نمره داشتند از بین داوطلبین انتخاب شدند. از بین جامعه اماری تعداد ۳۰ نفر انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه آزمایش (۱۵ نفر) و گروه کنترل (۱۵ نفر) تقسیم شد. برای اندازه گیری متغیرهای مورد نظر در این پژوهش از پرسشنامه های پرخاشگری کلامی و غیر کلامی باس و پری (۱۹۹۲) استفاده شد. گروه آزمایش در ۸ جلسه ۹۰ دقیقه ای درمان مبتنی بر تعامل والد – کودک شرکت کردند و گروه گواه هیچ مداخله ای دریافت نکردند. در پایان از هر دو گروه، پس آزمون گرفته شد. یافته ها با استفاده از روش تحلیل کوواریانس توسط نرم افزار SPSS نسخه ۲۸ مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج پژوهش نشان داد درمان مبتنی بر تعامل والد – کودک بر پرخاشگری کلامی و پرخاشگری غیرکلامی مادران دارای کودک اختلال نقص توجه و بیش فعالی اثربخش است. p<۰.۰۵ )، لذا درمان مبتنی بر تعامل والد – کودک می تواند به عنوان روشی موثر و کارآمد برای کاهش پرخاشگری توسط درمانگران مورد استفاده قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

درمان مبتنی بر تعامل والد – کودک ، پرخاشگری کلامی ، پرخاشگری غیر کلامی ، اختلال نقص توجه و بیش فعالی