تربیت تمام‎ساحتی و زیست فیلسوفانه(فلسفه تربیت تمام‎ساحتی بر اساس دیدگاه های مبتنی بر دانش ریاضی رساله جمهوری افلاطون و اسفار اربعه ملاصدرا)

تا «چرای زندگی» را ندانیم، بحث از چگونگی زندگی سودی ندارد. اول باید بدانیم که چرا باید زیست، تا بعد بگوییم که چگونه باید زیست. افلاطون در رساله جمهوری به گونه ای فلسفه را تعریف می کند که با داستان زندگی سقراط و زیست فیلسوفانه وی مطابقت دارد. در افلاطون، رسیدن به مرتبه دانش ریاضی جهت رسیدن به کمال نهایی انسان ضرورت دارد؛ اما در صدرا تجرد، ریاضیات است که می تواند انسان را به رشد عقلانی برساند. صدرالمتالهین در اسفار خود، سفری را از خلق به حق ذکر می کند؛ کسی که با سیر و سلوک عقلانی وجودی به حق می رسد و در سفر دوم در حق به حق، به حقیقت اشیا در پرتو نور مطلق دست می یابد و پس از آن باید به خلق برگردد و این اسیران زندانی باورهای خود را در دنیا به سمت حق رهسپار کند. این مقاله بر آن است که با مقایسه بین افلاطون و ملاصدرا در تعریف فلسفه اثبات نماید که تعریف ملاصدرا از فلسفه، همین سفرهای چهارگانه ای است که حقیقت حیات انسانی را تشکیل می دهد، و اگر هر کسی در صنف خود از آن غفلت ورزد، به اهل جمود و توقف نزدیک شده و حیات انسانی را با مخاطره جدی روبرو می سازد.

کلیدواژه ها:

دیالکتیک وجودی ، تمثیل غار ، سفرهای چهارگانه عقلی ، زیست فیلسوفانه ، حیات متعالیه ، تربیت تمام‎ساحتی