بررسی چرایی و چگونگی تاثیرخودکاوی مبتنی بر اخلاق حرفه ای معلم برپیشبرد تربیت تمام ساحتی

مقاله حاضر با هدف بررسی تاثیر خودکاوی مبتنی بر عوامل پایه ای اخلاق حرفه ای معلم بر پیشبرد تربیت تمام‎ساحتی و به روش توصیفی-تحلیلی انجام گرفت. در این نوشتار، پس از توصیف عوامل پایه ای اخلاق حرفه ای، چگونگی پرسش گری خودکاوانه معلم براساس این عوامل و نهایتا چگونگی تاثیر پرسش‎گری ها بر تربیت تمام‎ساحتی، بررسی و تحلیل شد. یافته ها نشان داد، پرسش‎گری خودکاوانه معلم بر اساس عامل پایه ای استقلال حرفه ای اخلاق علمی، موجب می شود معلم بدون توجه به معیارهای بیرونی متکی بر سود و زیان و تعهدی نشات گرفته از نگرشی سنجیده و درونی، تربیت تمام‎ساحتی دانش‎آموزان را در اولویت قرار دهد. درخودکاوی مبتنی بر خودفهمی حرفه ای، معلم به‎واسطه فهم ماهیت حرفه و نقش حساس خود در تربیت تمام‎ساحتی به‎دلیل ارتباط گسترده و لازمی که با دیگر جنبه ها و حوزه ها دارد، سعی می کند مسئولانه و موثر عمل نماید. در عامل پایه ای عینیت گرایی و بی طرفی؛ معلم خودکاو، لازمه اجرای موفق تربیت تمام‎ساحتی را کسب مهارت به‎منظور ارزیابی منطقی و مستدلانه منابع خرد و کلان موثر برحرفه معلمی و تربیت تمام ساحتی دانسته و عملکرد وی بر این اساس خواهد بود. پرسش گری خودکاوانه در عامل فراتر رفتن از مفهوم معیشتی؛ معلم را از نگاه سطحی، مادی، تک بعدی و ابزاری به حرفه معلمی و فراگیران، به‎عنوان مانعی مهم در عدم تحقق تربیت تمام ساحتی، باز می دارد. نتیجه این‎که خودکاوی، اگر آگاهانه و توام با اراده انجام گیرد، بازنگری در نگرش و نهایتا عملکرد مطلوب معلم را موجب می شود.

کلیدواژه ها:

معلم ، خودکاوی ، اخلاق حرفه ای ، تربیت تمام‎ساحتی