اقامتگاههای بومگردی و نقش آن در توسعه گردشگری پایدار(نمونه موردی: شهرستان علی آباد کتول)

از چالشهای پیش روی برنامه ریزی شهری مباحث مربوط به پایداری و توسعه پایدار شهری است. عوامل مختلفی وجود دارند که توسعه پایدار شهری را تحت تاثیر خود قرار میدهند که یکی از این عوامل صنعت گردشگری میباشد که از بزرگترین صنایع دنیا میباشد. گردشگری پدیدهای است که از تحرک بالایی در تغییرات اقتصادی، سیاسی، اجتماعی وزیستمحیطی برخوردار است که با اثرگذاری بر بنیانهای اقتصادی، اجتماعی و زیست محیطی، اثرات وپیامدهای گوناگونی رادر پی دارد. امروزه کسب و کارهای کوچک موجب گسترش توسعه پایدار در بسیاری از مقصدهای گردشگری شده است. هدف از این پژوهش نقش اقامتگاههای بومگردی در توسعه گردشگری پایدار می باشد و زمینه هایی است که باعث تشویق، ترغیب و ماندگاری گردشگران داخلی و خارجی میشوند. این تحقیق از نوع مطالعه موردی و با روش توصیفی تحلیلی با استفاده ازپرسشنامه، مصاحبه و اسناد و مدارک موجود در خصوص اقامتگاه های بومی شهرستان علی اباد کتول میباشد. برای آزمون فرضیه های تحقیق از آزمون همبستگی و از نرم افزار SPSS استفاده شد. نتایج این تحقیق حاکی از آنست که رابطه معناداریمیان نقش اقامتگاههای بومی و ابعاد اقتصادی، اجتماعی- فرهنگی، کالبدی وجود دارد. بنابراین ایجاد اقامتگاههای بومگردی و شیوه های ساخت بومی سبب جذب طوالنی مدت گردشگران و استفاده بیشتر از حضور گردشگر و ارتقای ابعاد اقتصادی، اجتماعی-فرهنگی، زیست محیطی می گردد.

کلیدواژه ها:

پایدار ، اقامتگاه ، بومگردی ، علی آبادکتول ، ، گردشگری