ارزیابی میزان اشعه دریافتی در روش های آنژیوگرافی قلبی تشخیصی و مداخله ای در بیماران مراجعه کننده به بیمارستان امام علی (ع) کرمانشاه در سال ۱۴۰۱

مقدمه: آنژیوگرافی قلب یکی از روش های تشخیصی و درمانی است که دوز بسیار قابل توجهی از اشعه ایکس را به بیمار تحمیل می کند و می تواند خطراتی را برای بیماران ایجاد کند. کنترل پرتوگیری بیمار توسط متخصص قلب و عروق در حین انجام آنژیوگرافی بسیار اهمیت دارد. به منظور بهینه سازی استفاده از پرتوی یونساز، اطلاع از میانگین دوز دریافتی بیماران در بخش آنژیوگرافی ضروری است. در این مطالعه، هدف بررسی میزان دریافت اشعه ایکس در روش های تشخیصی و مداخله ای آنژیوگرافی قلب در بیماران مراجعه کننده به بیمارستان امام علی (ع) کرمانشاه بود. مواد و روش ها: این مطالعه مقطعی و آینده نگر بود. ۲۶۰ بیمار کاندید آزمایش آنژیوگرافی در یک دوره ۶ ماهه مورد بررسی قرار گرفتند. اطلاعات دموگرافیک بیماران به دست آمد و به دو گروه تشخیصی و مداخله ای تقسیم شدند. مقایسه ای از نظر میزان تشعشع دریافتی بیماران و مصرف ماده حاجب در دو گروه و همچنین بین پزشکان مختلف انجام شد. یافته ها: از نظر میزان دوز جذبی،DAP  و حجم ماده حاجب در آنژیوگرافی تشخیصی و آنژیوگرافی مداخله ای اختلاف معنی داری وجود داشت (p<۰.۰۵). اما از نظر میزان دوز جذبی،DAP  و حجم ماده حاجب در آنژیوگرافی تشخیصی و آنژیوگرافی مداخله ای بین پزشکان مختلف اختلاف معنی داری وجود نداشت (p>۰.۰۵). نتیجه گیری: به طور کلی این مطالعه نشان داد که میزان دوز جذبی،DAP  و حجم ماده حاجب آنژیوگرافی تشخیصی به طور معناداری کمتر از آنژیوگرافی مداخله ای بود اما در بین پزشکان مختلف تفاوت معنی داری بین پارامترهای مورد سنجش وجود نداشت.

کلیدواژه ها:

Radiation Absorbed Dose ، Diagnostic Cardiac Angiography ، Interventional Cardiac Angiography ، Imam Ali Hospital ، Kermanshah ، دز جذبی پرتو ، آنژیوگرافی تشخیصی قلبی ، آنژیوگرافی مداخله ای قلبی ، بیمارستان امام علی (ع) ، کرمانشاه