نقش یادگیری مشارکتی در افزایش مهارت های اجتماعی دانش آموزان

منظور از مهارت هایی چون های اجتماعی در این پژوهش مولفه مهارت های اجتماعی مناسب دانش آموزان، رفتارهای غیراجتماعی، پرخاشگری و رفتارهای تکانشی، میزان برتری طلبی و اطمینان زیاد به گیری) که از خود داشتن و میزان رابطه با همسالان (حسادت و گوشه طریق آزمون رشد مهار های اجتماعی ماتسون مورد سنجش قرار میگیرد. به این ترتیب عامل اول شامل مهارتهای اجتماعی مناسب است که رفتارهایی از قبیل داشتن ارتباط دیداری با دیگران که به قول پازارگادی برای کسانی که با شنیدن بهتر یاد میگیرند، استفاده از بودن، به یادگیری مشارکتی مناسب است. گروههای کوچک ناهمگون ، مشارکت همه اعضاء در انجام تکالیف، یادگیری مهارت های اجتماعی از یکدیگر و از معلم ، وابستگی درونی مثبت ، احترام متقابل، احساس مسئولیت فردی و گروهی ، ارزشیابی عملکرد فردی و گروهی به طور مستمر، خشنودی اعضای گروه از کار کردن با یکدیگر، ارتباط چهره به چهره، اعتماد، عشق و علاقه اعضاء به یکدیگر مشخصه های اصلی یادگیری مشارکتی محسوب می شوند. یادگیری مشارکتی از جمله مفاهیم و سازه های مهم تربیتی است، که در بسیاری از کشورهای جهان از جوانب مختلف نظیر عملکرد تحصیلی و خودپنداری ، مهارتهای اجتماعی و... مورد پژوهش و ارزیابی قرار گرفته اند. یادگیری مشارکتی روشی از آموزش و یادگیری است که در آن دانشآموزان در گروه های کوچک کار میکنند تا به اهداف آموزشی دست یابند؛ اهدافی که عمدتا با فعالیته ای یادگیری مشخص میشود و دانشآموزان را به استدالل و مسئولیت پذیری فردی تشویق می کند. روش یادگیری مشارکتی تکنیک رایجی در آموزش است. در این تکنیک، معلم به جای ارائه ی اطلاعات به دانش آموزان، به عنوان عاملی تسهیل کننده عمل می کند تا دانش آموزان به جست وجو، یافتن و اشتراک گذاری اطلاعات بپردازند. دانش آموزان به شکل منفعلانه ای واقعیت ها را جذب نمی کنند، بلکه از دانش مشترک خود و آنچه در کلاس آموخته اند، برای پرورش ایده ها و برنامه ها استفاده می کنند و این م=زمینه افزایش مهارت های اجتماعی می شود.

کلیدواژه ها:

یادگیری مشارکتی ، یادگیری اجتماعی ، دانش آموزان