بررسی ادغام فناوری اطلاعات و ارتباطات در برنامه های درسی موسسات آموزش عالی ایران

در این مقاله سعی شده است به واکاوی ادغام فناوری اطلاعات و ارتباطات در برنامه درسی آموزش عالی پرداخته شود. همچنین تاثیر مشکلات و محدودیت ها در این حوزه مورد بررسی قرار گیرد نتایج حاصل از این تحقیق بیانگر آن است که با وجود تمام مشکلات اهم از سیاست گذاری های مالی و کلان اجتماعی و محدودیت های نرم افزاری و سخت افزاری در مجموعه های آموزش عالی ایران که اکثرا نشات گرفته از پیچیدگی و تغییرات سریع این حوزه می باشد، هنوز هم فناوری اطلاعات و ارتباطات را می توان مهم ترین عامل بلوغ و رشد سطوح مختلف آموزش در جامعه دانست. این مهم از دوران فراگیری بیماری کرونا و با نیاز به حفظ فاصله گذاری اجتماعی با ایجاد بسترهای گسترده فناوری اطلاعات و ارتباطات و به کارگیری آن در آموزش نمود بیشتری پیدا کرد به طوری که امروزه و در دوره پساکرونا همچنان فرآیند یاددهی یادگیری را به همراه خود دست خوش تغییرات و فراگیری کرده است. نقش فناوری اطلاعات و ارتباطات در تسریع و تسهیل انتقال و تبادل اطلاعات بین اساتید و دانشجویان موجب شده تا سیاست گذاران و طراحان برنامه های درسی نیز مجبور به تلفیق این فناوری با برنامه های درسی شوند. تحویل پذیری و جریان پویای تبادل اطلاعات در اثر این ادغام یکی از بهترین آثار به کارگیری فناوری اطلاعات و ارتباطات در آموزش عالی بوده است. صد البته که اگر کاربرد فناوری اطلاعات و ارتباطات در طراحی برنامه های درسی به نحو مطلوب با شیوه های علمی انجام نپذیرد تاثیرات خود را برافزایش کیفیت آموزش و مهارت فارغ التحصیلان آموزش عالی کشور خواهد گذاشت.

کلیدواژه ها:

فناوری اطلاعات و ارتباطات ، برنامه درسی ، برنامه ریزی درسی.