دسترسی به اینترنت به عنوان یک حق بنیادین جدید

بحث و گفت­گو بر سر به­ رسمیت­ شناختن احتمالی استفاده از اینترنت به عنوان حقی انسانی به بلوغ خود رسیده است. مقاله ی حاضر در ابتدا به توصیف خطوط کلی استدلال­ هایی می­ پردازد که در موضع موافقت یا مخالفت با به ­رسمیت­ شناختن چنین حقی قرار دارند و پس از آن، به تحلیل این مسئله مبادرت می­ ورزد که حقوق بشر کنونی، به ویژه آزادی بیان، چگونه به منزله­ ی ابزاری حقوقی برای محافظت از محتوا و اتصال اینترنت در برابر مداخله­ ی غیرقانونی عمل خواهد کرد. سپس مشی تعهدات مثبت دولت­ها و تعهدات حقوق بشری را به عنوان ابزارهایی زنده مورد توجه قرار می­دهد و نقش آنها را در حفاظت از محتوا در اینترنت و تضمین اتصال عموم شهروندان به شبکه­ ی جهانی اطلاعات بررسی می­ نماید. نمونه­ ی دستورالعمل خدمات جهانی اتحادیه ­­ی اروپا اهمیت منابع حقوقی غیر از موارد برگرفته از مقوله­ ی حقوق اساسی را نشان می­دهد. بنا بر نتایج حاصل از این مقاله، پیش از آن که حق جدیدی برای استفاده از اینترنت به رسمیت شناخته شود، باید آن­چه در حال حاضر حفاظت می­شود و نیز چگونگی این عمل­کرد را مدنظر قرار داد. با این وجود، احتمال بحث و گفتگو در خصوص نیاز به مواردی بیش­تر از آن­چه هم ­اکنون در قانون حقوق بشر آمده است وجود دارد.

کلیدواژه ها:

اینترنت ، آزادی بیان ، حقوق بشر ، ارتباطات ، حقوق ارتباطات