ارائه روش جدید برای پیش بینی مدل اضمحلال و بهبود شاخص بین المللی ناهمواری روسازی انعطاف پذیر

شاخص بین المللی ناهمواری روسازی یکی از مهم ترین شاخص های ارزیابی وضعیت روسازی است که در سیستم های مدیریت و برنامه ریزی تعمیر و نگهداری روسازی استفاده می شود. در این مطالعه، به کمک الگوریتم بهینه سازی تکاملی تفاضلی و توسعه آن به روش یادگیری ماشین و با استفاده از پایگاه داده های برنامه بلندمدت روسازی، دو مدل برای پیش بینی اضمحلال شاخص بین المللی ناهمواری و بهبود عملکرد روسازی تحت اعمال روکش ارائه شده است. برای توسعه مدل اضمحلال روسازی، متغیرهای آب و هوایی، ترافیکی و سازه ای در نظر گرفته شده اند و رابطه ای برای پیش بینی افزایش شاخص بین المللی ناهمواری روسازی ارائه شده است. همچنین، میزان بهبود شاخص بین المللی ناهمواری روسازی تحت تاثیر روش های مختلف تعمیر و نگهداری مرسوم در ایران بررسی شد و رابطه ای برای پیش بینی میزان کاهش این شاخص تحت اعمال روکش ارائه شده است. تعداد ۵۲۰ و ۳۳۶ ردیف داده برای توسعه مدل های اضمحلال و بهبود عملکرد روسازی استفاده شده است. مدلهای پیشبینی شده از دقت بسیار خوبی برخوردارند. ضریب تعیین مدل اضمحلال روسازی ارائه شده برابر با ۹۹/۰ و میانگین خطای مطلق معادله ارائه شده برای داده های آموزش و آزمایش کمتر از ۱/۰ می باشد که دقت آن در مقایسه با سایر مدل های ارائه شده تا کنون به دلیل در نظر گرفتن متغیرهای متنوع و روش توسعه داده شده، بسیار زیاد است. ضریب تعیین مدل بهبود توسعه­یافته برای داده های آموزش و آزمایش برابر ۹۷/۰ و جذر میانگین مربعات خطا تقریبا برابر ۲/۰ بهدست آمد.

کلیدواژه ها:

شاخص بین المللی ناهمواری روسازی ، اضمحلال روسازی انعطاف پذیر ، مدل سازی ، بهبود عملکرد روسازی انعطاف پذیر ، الگوریتم بهینه سازی تکاملی تفاضلی