بررسی کاربرد رهیافت بوم شناسی سیمای سرزمین در برنامه ریزی تاب آوری ساختاری محیط های انسان ساخت در راستای دستیابی به توسعه پایدار شهری

مناطق شهری در سراسر جهان در حال رشد و گسترش هستند. این رشد و تغییرات، منجر به تخریب و کاهش کمی و کیفی ظرفیت های ارائه خدمات اکوسیستمی در نواحی شهری شده است . این مسئله بخصوص در کشورهایی که رشد شهرنشینی آنها بدون برنامه ریزی مناسب و در مناطق آسیب پذیر نسبت به سوانح و بلایای طبیعی بوده چالش مهمی پیش روی برنامه ریزان شهری قرار داده است که چگونه و با چه روشی بتوان به سمت شهرهای تاب آور و پایدارتر در آینده حرکت کرد. هدف پژوهش حاضر، تبیین زمینه های مختلف کاربرد دانش بوم شناسی سیمای سرزمین در برنامه ریزی شهری در جهت افزایش تاب آوری ساختاری محیط های انسان ساخت و در راستای دستیابی به توسعه پایدار شهری می باشد. در این راستا، ابتدا مفهوم تاب آوری و جایگاه آن در شهر و برنامه ریزی شهری بیان شده و ارتباط آن با خدمات اکوسیستمی در شهرها نشان داده شده است . با توجه به اینکه تاب آوری در شهر مفهومی چندگانه و دارای ابعاد مختلفی است ، از بین بخش های تشکیل دهنده آن، بعد ساختاری انتخاب و سپس قابلیت بوم شناسی سیمای سرزمین در کمی سازی ساختار فضایی شهرها و عناصر مهم در تاب آوری شهری بیان شده و در نهایت سعی شده است مدلی مفهومی برای برنامه ریزی شهر تاب آور با استفاده از شاخص ها و مفاهیم بوم شناسی سیمای سرزمین و با تاکید بر احیای خدمات اکوسیستمی در بستر شهر ارائه شود. در این مدل، پایش تغییرات ساختاری و عملکردی با استفاده از شاخص های کمی بوم شناسی سیمای سرزمین مبنای کار می باشد.

کلیدواژه ها:

بوم شناسی سیمای سرزمین ، تاب آوری ، ساختار سیمای سرزمین ، توسعه پایدار شهری