مطالعه ای بر چارچوب ایجاد تاب آوری در بخش کشاورزی و شاخص های تاب آوری سوانح طبیعی

بلایای طبیعی ، رخدادهای طبیعی یا فاجعه های طبیعی (به انگلیسی : (Natural disaster به مجموعه ای از حوادث زیانبار گفته می شود، که منشا انسانی ندارند. این حوادث معمولا پیش بینی نشده بوده یا حداقل از مدتهای طولانی پیش از وقوع نمی توان آنها را پیش بینی نمود. رخدادهای طبیعی دارای انواع گوناگونی است . زلزله ، سیل ، طوفان، گردباد، سونامی ، تگرگ، ریزش بهمن ، رعد و برق، تغییر شدید درجه حرارت، خشکسالی و آتشفشان نمونه هایی از رخدادهای طبیعی هستند. برخی از رخدادهای طبیعی ، به طور غیرمستقیم ، ناشی از عملکردهای انسانی هستند. برای مثال رخدادهای ناشی از افزایش آلودگی هوا یا گرم شدن زمین و همچنین سیل ناش ی از نابودی جنگل ها به دست انسان از این جمله اند. سوانح طبیعی چالشی اساسی در دست یاب ی به توسعه پایدار جوامع انسانی است . مخاطرات طبیعی این ظرفیت رادارند که در نبود سیستم های کاهش خطر، به سوانحی هولناک و یرانکننده برای اجتماعات بشری تبدیل شوند . در سطح جهانی ، تغییرات چشمگیری در نگرش به مخاطرات دیده می شود؛ به طوری که دیدگاه غالب از تمرکز صرف بر کاهش آسیب پذیری به افزایش تاب آوری در مقابل سوانح تغییر پیداکرده است . بر اساس این نگرش، برنامه های کاهش مخاطرات باید به دنبال ایجاد و تقویت ویژگی های تاب آور باشند و در زنجیر مدیریت سوانح به مفهوم تاب آوری نیز توجه کنند. بنا بر تعریف تاب آوری به عنوان ظرفیت بالقوه سیستم ، جامعه یا اجتماع در معرض مخاطرات جهت انطباق یا مقاومت در برابر تغییرات به منظور رسیدن و یا حفظ سطح قابل قبولی از عملکرد و ساختار است . در این مقاله به مطالعه ای بر چارچوب ایجاد تاب آوری در بخش کشاورزی و شاخص های تاب آوری سوانح طبیعی می پردازیم .

کلیدواژه ها:

سوانح طبیعی ، گردشگری ، کشاورزی ، تاب آوری جامعه