تدوین برنامه آمایش در راستای توسعه پایدار در حوضه آبخیز چهل چای

آمایش سرزمین یگانه راه حل منطقی جلوگیری از بروز مسائل محیط زیستی و دستیابی به توسعه پایدار است. این تحقیق با هدف تدوین برنامه آمایش برای نیل به توسعه پایدار در آبخیز چهل چای انجام شد. با شناسایی منابع اکولوژیک منطقه، نقشه سازی و طبقه بندی آنها با استفاده از مدل های حرفی (بیانی) طراحی شده برای ایران انجام شد. با ترکیب نقشه های موضوعی و تولید واحدهای نهایی محیط زیستی، توان اکولوژیک برای کاربری های مرسوم ارزیابی و اولویت بندی کاربری ها در هر واحد ارزیابی به روش قیاسی کمی انجام شد. کاربری های کشاورزی و مرتع داری، آبزی پروری، تفرج متمرکز و حفاظت با هدف افزایش درآمد و جلوگیری از تداخل کاربری های ناسازگار با در نظر گرفتن شرایط مجاز اکولوژیک ساماندهی شد. نتایج نشان داد که سهم اراضی مناسب کاربری های جنگلداری، کشاورزی و مرتعداری، آبزی پروری، تفرج متمرکز و گسترده، توسعه سکونتگاهی و حفاظت به ترتیب ۲۹/۶۴، ۵۷/۵، ۲۴/۰، ۰۱/۱، ۴۱/۱۵، ۷۵/۶ و ۷۲/۶ درصد است. میزان انطباق نقشه آمایش و کاربری فعلی با استفاده از شاخص کاپا ۱۸/۰ برآورد شد که نشان دهنده تطابق بسیار پایین است.

کلیدواژه ها:

آمایش سرزمین ، توان اکولوژیک ، سامانه اطلاعات جغرافیایی ، آبخیز چهل چای