بهسازی محیطی شبکه اکولوژیک در بافت فرسوده شهری با استفاده از متریک های سیمای سرزمین(منظر)، مورد پژوهی منطقه ۹ شهرداری تهران

امروزه بافت های فرسوده درون شهرها از مشکلات کالبدی، فقدان فضای سبزکافی و دسترسی مناسب و ضعف زیر ساخت ها رنج می برند. برای غلبه بر این مشکلات برخی از محققان، تقویت زیر ساخت های شهری از طریق پیوستگی فضاهای باز و سبز شهری درون محیط های شهری را به عنوان راه حل مناسب پیشنهاد کرده اند. هدف این پژوهش، بهبود ساختار شبکه اکولوژیک فضای سبز منطقه ۹ تهران به کمک متریک های سیمای سرزمین برای دستیابی به کیفیت بهتر زندگی و محیط زیست می باشد. نخست با استفاده از تصاویر ماهواره ای و نقشه کاربری اراضی شهر تهران داده های جغرافیایی مورد نیاز نقشه شبکه درون بافت فرسوده منطقه ۹ تهران تهیه گردید. سپس دوسطح کلان (منطقه) و سطح خرد (محلات دستغیب، امامزاده عبدالله، شمشیری، سرآسیاب مهرآباد) برای احیا لکه های فضای سبز انتخاب گردید: مهمترین لکه های فضای سبز و تغییرات آن ها در طی سال های ۲۰۰۲ ، ۲۰۱۷ با کمک متریک های سیمای سرزمین  CAP, NP,) MNN, MPS, LPI, AWMSI, MSI, PD) در نرم افزار  FRAGSTATS۴.۲.۱محاسبه گردید. با تعیین مهمترین لکه های سبز و شناسایی کریدورهای بهینه به کمک تئوری گراف، و مدل حداقل هزینه، لکه ها درسطح کلان و خرد شناسایی و اتصال شبکه اکولوژیک در درون بافت فرسوده ایجاد گردید. یافته های پژوهش نشان می دهد که لکه های سبز از لحاظ وسعت، تعداد، پیوستگی، ترکیب و توزیع فضایی در منطقه ۹ دچار تخریب و خرد دانگی شده و فاصله بین آن ها در سال ۲۰۱۷ افزایش یافته است که حفاظت از حریم رود دره کن، انتقال صنایع مزاحم و آزادسازی برای افزایش پوشش گیاهی و شبکه فضاهای سبز توصیه می شود.

کلیدواژه ها:

Distressed fabric green space network ، Landscape metrics ، Graph theory ، landscape ecology ، District ۹ of Tehran