اثربخشی آموزش روان نمایشگری بر برانگیختگی و انعطاف پذیری روان شناختی دانش آموزان طلاق دارای مشکلات رفتاری برونی سازی

هدف این پژوهش تعیین اثربخشی اموزش روان نمایشگری بر برانگیختگی و انعطاف پذیری روان شناختی دانش اموزان طلاق دارای مشکلات رفتاری برونی سازی و پژوهش حاضر شبه تجربی با طرح پیش ازمون- پس ازمون با گروه گواه و دورە پیگیری دوماهه بود. جامعە اماری شامل دانش اموزان طلاق دارای مشکلات رفتاری برونی سازی شده بود که در دورە اول متوسطه در سال تحصیلی ۱۴۰۰-۱۳۹۹ در شهر اصفهان مشغول به تحصیل بودند. ۴۰ دانش اموز طلاق دارای مشکلات رفتاری برونی سازی با روش نمونه برداری هدفمند انتخاب و با گمارش تصادفی در گروه های ازمایش و گواه گمارده شدند (هر گروه ۲۰ دانش اموز) و به پرسشنامە برانگیختگی (بارت، استانفورد، کنت و فلتوس، ۲۰۰۴)، پرسشنامە انعطاف پذیری روان شناختی (دنیس و وندروال، ۲۰۱۰) و سیاهە رفتاری کودکان و نوجوانان (اشنباخ و رسکورلا، ۲۰۰۱) پاسخ دادند. گروه ازمایش اموزش روان نمایشگری (خوبانی، محمدی و جراره، ۱۳۹۲) را طی دو و نیم ماه در ۱۰ جلسه ۷۵ دقیقه ای دریافت کردند. در گروه ازمایش ۴ نفر و در گروه گواه نیز ۳ نفر ریزش داشتند. نتایج تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر نشان داد اموزش روان نمایشگری بر برانگیختگی و انعطاف پذیری روان شناختی دانش اموزان طلاق دارای مشکلات رفتاری برونی سازی تاثیر معنادار دارد. بر اساس یافته های این پژوهش می توان چنین نتیجه گرفت که اموزش روان نمایشگری با بهره گیری از فنونی همانند مواجهه سازی، ابراز احساسات، پالایش هیجانی و ایفای نقش می تواند به عنوان یک روش کارامد جهت کاهش برانگیختگی و افزایش انعطاف پذیری روان شناختی دانش اموزان طلاق دارای مشکلات رفتاری برونی سازی شده مورد استفاده گیرد.

کلیدواژه ها:

طلاق