اثربخشی بازی درمانی مبتنی بر رویکرد شناختی– رفتاری در کاهش اضطراب امتحان دانش آموزان ابتدایی شهر مشهد

بازی درمانی استفاده سیستماتیک از یک الگوی نظری به منظور برقراری یک فرایند میان فردی است که در آن با استفاده از قدرت درمانی بازی به پیشگیری و یا رفع مشکلات مراجع و دستیابی به رشد و پرورش مطلوب وی کمک می شود. بازی وسیله ی بیان و ارتباط کودک است و به عقیده ی برخی از پژوهشگران بخش مهمی از فرایند درمانگری را تشکیل می دهد. این پژوهش باهدف بررسی اثربخشی بازی درمانی با رویکرد شناختی– رفتاری در کاهش اضطراب امتحان دانش اموزان ابتدایی شهر مشهد صورت گرفت. روش تحقیق شبه آزمایشی و از طرح پیش آزمون – پس آزمون با دو گروه کنترل و آزمایش بود.. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه دانش آموزان ابتدایی دارای اضطراب امتحان مراجعه کننده به مراکز مشاوره شهر مشهد در سال ۱۴۰۳بود . نمونه در دسترس پژوهش شامل ۳۰ نفر از دانش آموزان ابتدایی بود. جهت اندازه گیری متغیرهای پژوهش از مقیاس اضطراب اسپنس نسخه کودکان استفاده شد. ابتدا هر دو گروه مورد پیش آزمون قرار گرفتند، سپس مداخله آزمایشی بر روی دو گروه آزمایش به مدت دو ماه اجرا شد، پس از پایان مداخله هر دو گروه مورد پس آزمون قرار گرفتند. یافته های تحقیق با استفاده از روش تحلیل کوواریانس تجزیه وتحلیل شد. نتایج نشان داد که بازی درمانی با رویکرد شناختی رفتاری تاثیر بسزایی در کاهش اضطراب امتحان دانش آموزان ابتدایی داشته است. براساس نتایج پژوهش می توان نتیجه گرفت که بازی درمانی شناختی رفتاری نوعی تعامل کمکی بین کودک و بزرگسال حاضر در مدرسه یعنی معلم و مسئولان مدارس ایجاد میکند که از طریق نمادین در بازی، در جست وجوی راه هایی برای کاهش آشفتگی های هیجانی کودک است و در پی حل مسائل در زمینه مهارتها و کاهش اضطراب تلاش می کند.

کلیدواژه ها:

بازی درمانی ، رویکرد شناختی_ رفتاری ، اضطراب امتحان ، دانش آموزان ابتدایی