گیاه پالایی؛ تکنولوژی محیط زیستی برای مدیریت عناصر آلاینده سمی

گیاه پالایی می تواند یکی از امیدوارکننده ترین تکنیک ها جهت حذف آلاینده ها از محیط آب و خاک و مدیریت محیط زیست باشد. به کمک فرآیند های جذب و عدم جذب سطحی می توان میزان نگهداری کاتیون ها و آنیون ها را تعیین نمود. بر اساس ضرایب انتقال عناصر مشخص می شود که عناصری مثل باریوم و لیتیوم حداقل انباشت و کادمیوم و بور بیشترین انباشت در بدنه گیاهان بیش اندوز مختلف را دارند. pH خاک از طریق کنترل حلالیت مواد آلی خاک، دخالت مستقیم در میزان دسترس پذیری و تحرک عناصر دارد و در ارتباط مستقیم با شرایط اکسایش و احیا است. جذب در ریشه می تواند به صورت غیر فعال (در جهت شیب انتشار) و فعال (در خلاف جهت شیب انتشار و با مصرف انرژی) باشد. گیاه پالایی در چهار حالت شامل: تثبیت گیاهی و ته نشست آلاینده ها در ریشه، استخراج گیاهی (در دو حالت پیوسته در تمام طول عمر گیاه و یا القایی و با افزودن کاتالیزور)، تبخیر گیاهی، انتقال آلاینده از ریشه به برگ ها و اتمسفر و تصفیه گیاهی به منظور حذف آلاینده ها از آب انجام می گیرد. برای نمونه، برای حذف آرسنیک، کادمیوم (روی)، کروم، جیوه، نیکل، سرب و سلنیوم می توان به ترتیب از گیاه سرخس دوپایه (P.vittata)، گیاه سوییس (T.cerulescen)، درخت توس (Betula sp.)، قارچ مگس Amanita) (muscaria، گل قدومه (Alyssum lesbiacum)، گیاه رشادی (Arabidopsis sp.) و خردل چینی (B.juncea) استفاده کرد.

کلیدواژه ها:

گیاه پالایی ، آلودگی خاک ، زیست دسترس پذیری ، فراانباشتگران ، جذب سطحی