اثر ۴ هفته بی تمرینی متعاقب ۳ ماه تمرین هوازی بر سطوح سرمی TNF-α و مقاومت انسولین در مردان دیابتی نوع۲

مقدمه: هدف این مطالعه بررسی اثر ۴ هفته بی تمرینی متعاقب ۳ ماه تمرین هوازی بر سطوح سرمی TNF-α و مقاومت انسولین در مردان دیابتی نوع ۲ بود. روش: نمونه آماری این پژوهش ۲۴ نفر مرد مبتلا به دیابت نوع دو ۳۰ تا ۴۰ سال با شاخص توده بدنی ۳۰ تا ۳۴ بودند که داوطلبانه انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه کنترل (۱۲ نفر) و گروه تجربی (۱۲ نفر) قرار گرفتند. گروه تجربی به مدت ۱۲ هفته، و هر هفته سه جلسه تمرین هوازی، تمرینات را با شدت ۵۵ درصد حداکثر بیشینه شروع کرده و در پایان هفته هشتم شدت تمرینات به ۷۵ درصد رسید. ۴۸ ساعت قبل و بعد از اجرای پژوهش و پس از ۴ هفته بی تمرینی، شاخص های آنتروپومتریکی اندازه گیری شده و همچنین با هدف اندازه گیری TNF-α، گلوکز و مقاومت انسولین در هر دوگروه درحالت ۱۲ ساعت ناشتا مقدار ۴ سی سی خون گرفته شد. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون تی مستقل، و برای بررسی تغییرات بین گروهی و تحلیل درون گروهی از آنالیز واریانس تکرار مکرر به همراه آزمون تعقیبی LSD استفاده شد. سطح معنی داری p<۰.۰۵ درصد بوده و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه ۲۲ انجام شد. یافته ها: نتایج نشان داد ۱۲هفته تمرین هوازی باعث کاهش معنی دار سطوح سرمی (۰۱۳/۰=P) TNF-α، گلوکز ناشتا (۰۰۰/۰=P) و مقاومت انسولین (۰۱۳/۰=P) در گروه تجربی شده، و این تغییرات پس از ۴ هفته بی تمرینی همچنان حفظ شد. در شاخص های آنتروپومتریکی ازجمله وزن بدن (۰۰۰/۰=P)، توده بدن (۰۰۰/۰=P) و درصد چربی بدن (۰۰۰/۰=P) متعاقب ۱۲هفته تمرین هوازی مشاهده شد، این مقادیر پس از ۴ هفته بی تمرینی حفظ شد. نتیجه گیری: ۳ ماه تمرین هوازی باعث بهبود سطوح TNF-α گلوکز ناشتا، و مقاومت انسولین و نیز کاهش معنی دار شاخص های آنتروپومتریکی در مردان دیابتی نوع ۲ شد. سطوح این متغیرها پس از ۴ هفته بی تمرینی، همچنان به میزان معنی داری پایین تر از سطوح پایه حفظ گردید.

کلیدواژه ها:

تمرین هوازی ، بی تمرینی ، گلوکز ، انسولین ، دیابت نوع ۲ ، سطوح سرمی TNF-α ، مردان