ارائه مدل کیفیت زندگی کاری براساس عدالت سازمانی، خوش بینی سازمانی و تاب آوری سازمانی در کارکنان ادارات آموزش و پرورش استان تهران

هدف: این پژوهش با هدف ارائه یک مدل جامع کیفیت زندگی کاری بر اساس عدالت سازمانی، خوش بینی سازمانی و تاب آوری سازمانی در میان کارکنان ادارات آموزش و پرورش شهر تهران انجام شد.   روش شناسی: روش پژوهش، از نوع آمیخته (کیفی-کمی) بود. در بخش کیفی، با استفاده از مصاحبه های نیمه ساختاریافته با ۱۵ نفر از خبرگان حوزه مدیریت و جامعه شناسی، داده های اولیه جمع آوری و تحلیل شد. سپس در بخش کمی، پرسشنامه ای بر اساس یافته های بخش کیفی طراحی و در میان ۴۵۰ نفر از کارکنان ادارات آموزش و پرورش شهر تهران توزیع شد. تحلیل داده ها با استفاده از روش مدل سازی معادلات ساختاری (SEM) و نرم افزارهای AMOS و SPSS انجام شد.   یافته ها: یافته های پژوهش نشان داد که هر سه متغیر عدالت سازمانی، خوش بینی سازمانی و تاب آوری سازمانی به طور معناداری با کیفیت زندگی کاری مرتبط هستند. عدالت سازمانی به عنوان قوی ترین پیش بینی کننده کیفیت زندگی کاری شناخته شد، در حالی که خوش بینی سازمانی و تاب آوری سازمانی نیز به طور مستقیم و غیرمستقیم بر بهبود کیفیت زندگی کاری تاثیرگذار بودند. همچنین، عدالت سازمانی نقش میانجی گر در رابطه بین خوش بینی سازمانی و تاب آوری سازمانی با کیفیت زندگی کاری ایفا کرد.   نتیجه گیری: نتایج پژوهش نشان داد که توجه به عدالت سازمانی، خوش بینی سازمانی و تاب آوری سازمانی می تواند به بهبود کیفیت زندگی کاری کارکنان در سازمان های آموزشی منجر شود. پیشنهاد می شود مدیران با تقویت این متغیرها، محیط کاری حمایتی و مثبتی برای کارکنان فراهم کنند تا رضایت و تعهد شغلی آنان افزایش یابد.

کلیدواژه ها:

کیفیت زندگی کاری ، عدالت سازمانی ، خوش بینی سازمانی ، تاب آوری سازمانی ، آموزش و پرورش