در جست وجوی زبان زنانه: مطالعه آثار هنرمندان زن ایرانی با الهام از تجربه های دوختن و بافتن

در بسیاری فرهنگ ها، بافندگی و نساجی به عنوان پیشه و صنعت، اغلب کار مردان و در قلمرو خانه، اغلب کار زنان بودهاست. تمایز میان محل کار و خانه در دوران مدرن موجب تمایز میان دوزندگی حرفه ای مردان و بافتنی ها وسوزن دوزی های تفننی زنان شد. از نظر منتقدان فرهنگی، بافتنی ها و سوزن دوزی های زنان فقط نشانگر ذوق زنانه یاعشق به خانه نبود، بلکه نشانگر الگوهای تحمیل شده به زن خانه دار، مطیع و سازگار بود. هدف این مقاله پرداختن بهآثار هنرمندان معاصر زن ایرانی است که با الهام از دوختن و بافتن، در جست وجوی زبان زنانه هستند. از این رو پرسشاصلی این است که هنرمندان زن هنرهای تجسمی، چگونه و با چه شیوه هایی بافتن و دوختن را به راهی برایو » تحلیل رویداد « جست وجوی زبان هویت زنانه تبدیل کرده اند. برای پاسخ به این پرسش با ترکیب روش هایمطالعه و » پرسبوک « و » نخش « ،» زنان می سازند « ،» سو+زن « ،» تجلی احساس « پنج نمایشگاه هنری ،» تحلیل روند «تحلیل شد. نتایج نشان دهنده تغییرات تجربه هنرمندان زن معاصر ایران طی سه دهه ۱۰۲۲ تا ۱۰۲۲ است. هنرمنداندوختن و بافتن را به عنوان -» تجلی احساس « طی دهه ۱۰۲۲ - به ویژه در رویداد هنری مخصوص زنان با عنوانزنانگی مادرانه و مهارت زن در چارچوب کار خانگی و گاه سنتی و روستایی تصویر کردند، اما در پی تغییرات اجتماعی-شاهد » پرسبوک « و » زنان می سازند « و » سو+زن « فرهنگی دهه ۱۰۳۲ در رویدادهای هنری مانند نمایشگاهبه کارگیری دوختن و بافتن همچون کنشی انتقادی و زبانی توسط هنرمندان زن برای بازاندیشی هویتی زنان در دهه۱۰۳۲ و ۱۰۳۲ هستیم.

کلیدواژه ها:

دوختن و بافتن ، زبان زنانه ، زنان هنرمند ایران ، کلاژهای بافتنی ، هنر زنان ، هنر معاصر ایران