نقدی بر سیاست خصوصی سازی تربیت مدرسه ای در نظام آموزشی ایران

چندین دهه اخیر خصوصی سازی در حکمرانی تربیت  مدرسه ای موردتوجه سیاست گذاران نظام های تربیت مدرسه ای  جهان بوده است. در ایران نیز بعد از انقلاب اسلامی با تصویب قانون مدارس غیرانتفاعی در سال ۱۳۶۷ موردتوجه قرارگرفته است. هدف این مطالعه شناسایی و نقد پیامدهای سیاست خصوصی سازی در زیست بوم تربیت مدرسه ای ایران  است که با روش نقد انجام شده است.  بر اساس یافته های  این پژوهش  سیاست خصوصی سازی  در نظام تربیت  مدرسه ای  ایران نتوانسته است به بهبود کیفی تربیت در مدارس دولتی منجر شود و بعد از سی وپنج سال که از اجرای آن می گذرد، نظام تربیت  مدرسه ای  همچنان دارای کسری بودجه و فقر کیفیت است. از سوی دیگر خصوصی سازی تربیت  مدرسه ای    حمایت کننده  جریان توسعه شکاف اجتماعی و بازتولید اختلاف طبقاتی  شده  است. هم چنین سیاست خصوصی سازی این امکان را دارد که اهداف اجتماعی نظام تربیت  مدرسه ای کشور را تهدید و تخریب نماید. لذا لازم است سیاست خصوصی سازی در توزیع تربیت  مدرسه ای به عنوان یک خیر عمومی موردبازنگری قرارگرفته و با بنیان های فرهنگی و تجارب تاریخی کشور تناسب بیشتری پیدا کند. از این رو پیشنهاد می شود که در سیاست های کلان توزیع خیر تربیت مدرسه ای چرخشی آرام از خصوصی سازی به سمت دولتی – خیریه ای سازی صورت گیرد.