نوسنگی بدون سفال دره سیمرهنشانه هایی از یکجانشینی و آغاز اهلی گری دام

زاگرس مرکزی یکی از مناطق مهم خاور نزدیک است که گمان می رود نخستین تلاش های بشر در زمینه یکجانشینی، اهلی کردن جانوران و کشت نباتات در این ناحیه صورت گرفته است. سیمره نیز بزرگ ترین رود زاگرس مرکزی است. پروژه باستان شناسی سیمره بر اساس بررسی و کاوش های باستان شناسانه حوزه سد سیمره انجام شد. در یک دهه اخیر، دره سیمره، با توجه به یافته های باستان شناختی آن، جایگاه ویژه ای در مطالعات باستان شناسی ایران به دست آورده است. هدف از این پژوهش، معرفی و توصیف کاملی از وضع اقتصادی، معیشتی و اجتماعی سه محوطه نوسنگی بدون سفال در دره سیمره است. این پژوهش با هدف بنیادی صورت گرفته و داده افزایی آن بر اساس روش میدانی و کتابخانه ای انجام گرفته است. پرسش اصلی این پژوهش بر این مبنا قرار گرفته که این سه محوطه متعلق به چه دوره ای از نوسنگی بدون سفال هستند؟ با مطالعه مقدماتی بر روی ابزارهای سنگی این محوطه، مشخص شد که اکثر ابزارهای یافت شده، از سنگ های خام اطراف محوطه و کنار رودخانه سیمره ساخته شده اند و فقط به مقدار ناچیز از سنگ وارداتی ابسیدین برای ساخت ابزار استفاده شده است. محل قرارگیری محوطه ها در کنار یک تنگه صعب العبور و همچنین وجود رودخانه سیمره و چشمه آب شیرین این امر را ثابت می کند که ساکنین، بیشتر مواد غذایی مورد نیاز را از راه شکار به دست می آورده اند. مطالعات نوسنگی با سفال غار مربز نیز نشان می دهد که ساکنان این غار در زمره اولین تولیدکنندگان سفال در زاگرس مرکزی و حوضه رودخانه سیمره بوده اند.

کلیدواژه ها:

نوسنگی بدون سفال ، سیمره ، چیاسبز شرقی ، داگنجون ، غار مربز ، کپرگاه.