کشاورزی شهری و نقش آفرینی آن در تاب آوری محیط زیست

شهرها، تنها با ۳-۲ درصد از کل زمین، بیش از ۷۵ درصد انرژی جهان را مصرف می کنند و ۸۰ درصد از CO۲ را تولید می کنند. تا سال ۲۰۵۰، جمعیت جهان به ۹ میلیارد نفر افزایش یافته و بیش از ۷/۷ میلیارد نفر در شهرها ساکن می شوند. این تغییرات جمعیتی چالش های اقتصادی، اجتماعی و زیست محیطی را به همراه دارد. برای تاب آوری شهر، نیاز به راهبردها و سیاست هایی است که توازن بین توسعه اقتصادی، حفاظت محیط زیست و اجتماعی را برقرار کنند. کشاورزی شهری نیز به عنوان ابزاری موثر در افزایش تاب آوری شهری مورد توجه قرار می گیرد. در این پژوهش با بهره گیری از مدل اسکار و همکاران (۲۰۲۰) به تبیین هر یک از عوامل تاثیرگذار بر تاب‎آوری محیط زیستی به وسیله کشاورزی شهری پرداختیم. نتایج نشان می دهد کشاورزی شهری نقش حیاتی در تاب آوری و بهبود محیط زیست شهری دارد، این نقش به چند جنبه اصلی برمی گردد: کاهش مصرف انرژی و انتشار گازهای گلخانه ای، مدیریت پسماند، افزایش تنوع زیستی، افزایش مهارت های اجتماعی و اقتصادی افراد، و کاهش استفاده از مواد شیمیایی و تقویت سلامت خاک و آب. کشاورزی شهری با ایجاد فضاهای کشاورزی درون شهرها، ایجاد فرصت های آموزشی و اشتغالزایی برای افراد شهری را فراهم می کند و در کنار آن، باعث کاهش مصرف انرژی و انتشار گازهای گلخانه ای از طریق حمل ونقل مواد غذایی می شود. همچنین، با جمع آوری و بازیافت مواد آلی، مدیریت پسماند را بهبود می بخشد و با ایجاد فضاهای سبز و بوم نظام های متنوع، تنوع زیستی را افزایش می دهد. این روند نه تنها از لحاظ اقتصادی و اجتماعی مفید است، بلکه تاثیرات مثبت آن بر محیط زیست نیز چشمگیر است.