اثربخشی آموزش تحرک وجهت یابی بر جهت گیری زندگی و سازگاری دانش آموزان دارای آسیب بینایی

هدف پژوهش بررسی اثر بخشی آموزش تحرک وجهت یابی بر جهت گیری زندگی و سازگاری در دانش آموزان دارای آسیب بینایی بود. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل تمامی دانش آموزان دارای آسیب بینایی در شهر شیراز در سال ۱۴۰۳ بود. نمونه آماری ابتدا شامل ۳۰ نفر از دانش آموزان دارای آسیب بینایی که به روش نمونه گیری هدفمند و با استفاده از فرمول کوکران انتخاب شد و به شیوه ی تصادفی ازراه قرعه کشی به دو گروه آزمایشی و کنترل تقسیم شدند و به طور تصادفی در گروه آزمایش (۱۵ نفر) و گروه کنترل ( ۱۵ نفر) جایگزین شد و گروه آزمایش در مداخله تحرک و جهت یابی قرار گرفتند. پیش آزمون، پس آزمون و برای هر دو گروه اجرا شد و داده ها با استفاده از تحلیل کواریانس تجزیه و تحلیل شدند. نتایج نشان داد که آموزش تحرک وجهت یابی بر جهت گیری زندگی و مولفه های خوش بینانه و خلق بدبینانه در دانش آموزان دارای آسیب بینایی تاثیر مثبت معنادار داشته است.همچنین نتایج نشان داد که آموزش تحرک وجهت یابی بر سازگاری و مولفه های سازگاری اجتماعی، سازگاری تحصیلی، سازگاری شغلی در دانش آموزان دارای آسیب بینایی تاثیر مثبت معنادار داشته است.

کلیدواژه ها:

آموزش تحرک وجهت یابی ، جهت گیری زندگی ، سازگاری