اثربخشی درمان دیالکتیک بر کاهش رفتارهای تکانشی اختلال شخصیت مرزی بیمارستان محرری شیراز

اختلال شخصیت مرزی، یکی از اختلال های شخصیت و شایع ترین در آن روان پزشکی است. مشخصه اصلی شخصیت مرزی، بی ثباتی هیجانی است. تکانش گری یکی دیگر از تصویر بالینی بیماران مرزی است ولخرجی های زیاد برقراری روابط جنسی ناایمن، پرخوری، سوءمصرف مواد و دارو نمونه ای از رفتارهای تکانه ای آنان است. خودکشی و رفتارهای خود آسیب رسان در میان این بیماران امری رایج و معمول است. در این تحقیق به بررسی اثربخشی درمان دیالکتیک بر کاهش رفتارهای تکانشی اختلال شخصیت مرزی بیمارستان محرری شیراز پرداخته شد. این تحقیق در چارچوب طرح تجربی- موردی با استفاده از طرح خطوط پایه چندگانه پلکانی انجام شد. جامعه آماری مدنظر هشت بیمار اختلال شخصیت مرزی، بستری در بیمارستان محرری شیراز در سال ۱۴۰۲ بود. نمونه گیری بر اساس نمونه گیری غیر احتمالی هدفمند صورت گرفت. خط پایه با استفاده از مصاحبه بالینی نیمه ساختار یافته برای اختلال های محور دو SCID-II و مقیاس تکانش گری بارات صورت گرفت. پس از تعیین خط پایه، جلسات درمان به مدت ۱۲ جلسه یک ساعته در هفته، در اتاق روانشناسی این مرکز به صورت انفرادی برگزار شد. نتایج نشان داد که درمان به شیوه طرح واره درمانی تاثیر معناداری بر کاهش رفتارهای تکانشی بیماران مبتلا به اختلال شخصیت مرزی داشته است.

کلیدواژه ها:

اختلال شخصیت مرزی ، رفتارهای تکانشی ، درمان دیالکتیک ، اثربخشی ، طرحواره درمانی