تاثیر تمرین مقاومتی با و بدون محدودیت جریان خون بر شاخص ها و میکروپارتیکل های پلاکتی در بیماران مبتلا به دیابت نوع ۲

مقدمه: دیابت نوع (۲T۲DM) به دلیل نقص پلاکت ها با حوادث ترومبوتیکی همراه است. هدف از این پژوهش، بررسی تاثیر تمرین مقاومتی با و بدون محدودیت جریان خون بر شاخص ها و میکروپارتیکل های پلاکتی در بیماران مبتلا به دیابت نوع ۲ بود.مواد و روش ها: در این مطالعه، ۴۱ بیمار مبتلا به دیابت نوع ۲ (۳/۹ ± ۲/۵۰ سال و شاخص توده بدنی ۲/۵ ± ۰/۳۱ کیلوگرم بر مترمربع) به صورت تصادفی در سه گروه تمرین مقاومتی با و بدون محدودیت جریان خون و کنترل تقسیم شدند. آزمودنی های گروه تمرین مقاومتی در دو هفته اول، دو هفته دوم، دو هفته سوم و دو هفته چهارم، ۳ ست فعالیت بازکردن زانو را به ترتیب با شدت های ۲۰، ۴۰، ۶۰ و ۸۰ درصد یک تکرار بیشنیه و به ترتیب ۲۰، ۱۵، ۱۲-۱۰ و ۶ تکرار در سه ست اجرا نمودند. آزمودنی های گروه تمرین مقاومتی با محدودیت جریان خون، پروتکل تمرین مقاومتی با محدودیت جریان خون را در چهار هفته اول و دوم به ترتیب با شدت ۲۰ و ۳۰ درصد ۱RM در سه ست ۱۵ تکراری اجرا نمودند. آزمودنی های گروه کنترل در این مدت هشت هفته زندگی عادی خود را دنبال نمودند. شاخص ها و فاکتورهای فعال کننده پلاکتی و فیبرینوژن یک روز قبل از دوره تمرین و ۴۸ ساعت پس از آخرین جلسه تمرین اندازه گیری شدند.نتایج: تحلیل آماری داده ها تفاوت معنادار بین گروهی در شاخص های پلاکتی و CD۶۱ نشان نداد (۰۵/۰P>). با این حال، در گروه تمرین مقاومتی بدون محدودیت جریان خون CD۶۲P کاهش و CD۴۱ افزایش بیشتری در مقایسه با گروه تمرین مقاومتی با محدودیت جریان خون داشتند (۰۵/۰P<). همچنین کاهش فیبرینوژن در گروه تمرین مقاومتی با محدودیت جریان خون به طور معناداری بیشتر از گروه تمرین مقاومتی بدون محدودیت جریان خون بود (۰۵/۰P<).نتیجه گیری: بر اساس یافته های تحقیق حاضر می توان نتیجه گیری نمود که تمرین مقاومتی فعالیت پلاکتی در بیماران دیابتی نوع دو را بهبود می دهد و اینکه تمرین مقاومتی با شدت پایین تر و محدودیت جریان خون در مقایسه با تمرین مقاومتی با شدت بالاتر منجر به سازگاری های مشابهی می شود. بنابراین، تمرین مقاومتی سبک تر با محدودیت جریان خون می تواند تمرین ایمن تری برای بیماران دیابتی باشد.مقدمه: دیابت نوع (۲T۲DM) به دلیل نقص پلاکت ها با حوادث ترومبوتیکی همراه است. هدف از این پژوهش، بررسی تاثیر تمرین مقاومتی با و بدون محدودیت جریان خون بر شاخص ها و میکروپارتیکل های پلاکتی در بیماران مبتلا به دیابت نوع ۲ بود. مواد و روش ها: در این مطالعه، ۴۱ بیمار مبتلا به دیابت نوع ۲ (۳/۹ ± ۲/۵۰ سال و شاخص توده بدنی ۲/۵ ± ۰/۳۱ کیلوگرم بر مترمربع) به صورت تصادفی در سه گروه تمرین مقاومتی با و بدون محدودیت جریان خون و کنترل تقسیم شدند. آزمودنی های گروه تمرین مقاومتی در دو هفته اول، دو هفته دوم، دو هفته سوم و دو هفته چهارم، ۳ ست فعالیت بازکردن زانو را به ترتیب با شدت های ۲۰، ۴۰، ۶۰ و ۸۰ درصد یک تکرار بیشنیه و به ترتیب ۲۰، ۱۵، ۱۲-۱۰ و ۶ تکرار در سه ست اجرا نمودند. آزمودنی های گروه تمرین مقاومتی با محدودیت جریان خون، پروتکل تمرین مقاومتی با محدودیت جریان خون را در چهار هفته اول و دوم به ترتیب با شدت ۲۰ و ۳۰ درصد ۱RM در سه ست ۱۵ تکراری اجرا نمودند. آزمودنی های گروه کنترل در این مدت هشت هفته زندگی عادی خود را دنبال نمودند. شاخص ها و فاکتورهای فعال کننده پلاکتی و فیبرینوژن یک روز قبل از دوره تمرین و ۴۸ ساعت پس از آخرین جلسه تمرین اندازه گیری شدند. نتایج: تحلیل آماری داده ها تفاوت معنادار بین گروهی در شاخص های پلاکتی و CD۶۱ نشان نداد (۰۵/۰P>). با این حال، در گروه تمرین مقاومتی بدون محدودیت جریان خون CD۶۲P کاهش و CD۴۱ افزایش بیشتری در مقایسه با گروه تمرین مقاومتی با محدودیت جریان خون داشتند (۰۵/۰P<). همچنین کاهش فیبرینوژن در گروه تمرین مقاومتی با محدودیت جریان خون به طور معناداری بیشتر از گروه تمرین مقاومتی بدون محدودیت جریان خون بود (۰۵/۰P<). نتیجه گیری: بر اساس یافته های تحقیق حاضر می توان نتیجه گیری نمود که تمرین مقاومتی فعالیت پلاکتی در بیماران دیابتی نوع دو را بهبود می دهد و اینکه تمرین مقاومتی با شدت پایین تر و محدودیت جریان خون در مقایسه با تمرین مقاومتی با شدت بالاتر منجر به سازگاری های مشابهی می شود. بنابراین، تمرین مقاومتی سبک تر با محدودیت جریان خون می تواند تمرین ایمن تری برای بیماران دیابتی باشد.