تاثیر تمرین مقاومتی با و بدون محدودیت جریان خون بر شاخص ها و میکروپارتیکل های پلاکتی در بیماران مبتلا به دیابت نوع ۲
محل انتشار: فصلنامه دانش و تندرستی، دوره: 17، شماره: 3
سال انتشار: 780
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: انگلیسی
مشاهده: 117
فایل این مقاله در 11 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_JKH-17-3_006
تاریخ نمایه سازی: 23 مرداد 1403
چکیده مقاله:
مقدمه: دیابت نوع (۲T۲DM) به دلیل نقص پلاکت ها با حوادث ترومبوتیکی همراه است. هدف از این پژوهش، بررسی تاثیر تمرین مقاومتی با و بدون محدودیت جریان خون بر شاخص ها و میکروپارتیکل های پلاکتی در بیماران مبتلا به دیابت نوع ۲ بود.مواد و روش ها: در این مطالعه، ۴۱ بیمار مبتلا به دیابت نوع ۲ (۳/۹ ± ۲/۵۰ سال و شاخص توده بدنی ۲/۵ ± ۰/۳۱ کیلوگرم بر مترمربع) به صورت تصادفی در سه گروه تمرین مقاومتی با و بدون محدودیت جریان خون و کنترل تقسیم شدند. آزمودنی های گروه تمرین مقاومتی در دو هفته اول، دو هفته دوم، دو هفته سوم و دو هفته چهارم، ۳ ست فعالیت بازکردن زانو را به ترتیب با شدت های ۲۰، ۴۰، ۶۰ و ۸۰ درصد یک تکرار بیشنیه و به ترتیب ۲۰، ۱۵، ۱۲-۱۰ و ۶ تکرار در سه ست اجرا نمودند. آزمودنی های گروه تمرین مقاومتی با محدودیت جریان خون، پروتکل تمرین مقاومتی با محدودیت جریان خون را در چهار هفته اول و دوم به ترتیب با شدت ۲۰ و ۳۰ درصد ۱RM در سه ست ۱۵ تکراری اجرا نمودند. آزمودنی های گروه کنترل در این مدت هشت هفته زندگی عادی خود را دنبال نمودند. شاخص ها و فاکتورهای فعال کننده پلاکتی و فیبرینوژن یک روز قبل از دوره تمرین و ۴۸ ساعت پس از آخرین جلسه تمرین اندازه گیری شدند.نتایج: تحلیل آماری داده ها تفاوت معنادار بین گروهی در شاخص های پلاکتی و CD۶۱ نشان نداد (۰۵/۰P>). با این حال، در گروه تمرین مقاومتی بدون محدودیت جریان خون CD۶۲P کاهش و CD۴۱ افزایش بیشتری در مقایسه با گروه تمرین مقاومتی با محدودیت جریان خون داشتند (۰۵/۰P<). همچنین کاهش فیبرینوژن در گروه تمرین مقاومتی با محدودیت جریان خون به طور معناداری بیشتر از گروه تمرین مقاومتی بدون محدودیت جریان خون بود (۰۵/۰P<).نتیجه گیری: بر اساس یافته های تحقیق حاضر می توان نتیجه گیری نمود که تمرین مقاومتی فعالیت پلاکتی در بیماران دیابتی نوع دو را بهبود می دهد و اینکه تمرین مقاومتی با شدت پایین تر و محدودیت جریان خون در مقایسه با تمرین مقاومتی با شدت بالاتر منجر به سازگاری های مشابهی می شود. بنابراین، تمرین مقاومتی سبک تر با محدودیت جریان خون می تواند تمرین ایمن تری برای بیماران دیابتی باشد.مقدمه: دیابت نوع (۲T۲DM) به دلیل نقص پلاکت ها با حوادث ترومبوتیکی همراه است. هدف از این پژوهش، بررسی تاثیر تمرین مقاومتی با و بدون محدودیت جریان خون بر شاخص ها و میکروپارتیکل های پلاکتی در بیماران مبتلا به دیابت نوع ۲ بود. مواد و روش ها: در این مطالعه، ۴۱ بیمار مبتلا به دیابت نوع ۲ (۳/۹ ± ۲/۵۰ سال و شاخص توده بدنی ۲/۵ ± ۰/۳۱ کیلوگرم بر مترمربع) به صورت تصادفی در سه گروه تمرین مقاومتی با و بدون محدودیت جریان خون و کنترل تقسیم شدند. آزمودنی های گروه تمرین مقاومتی در دو هفته اول، دو هفته دوم، دو هفته سوم و دو هفته چهارم، ۳ ست فعالیت بازکردن زانو را به ترتیب با شدت های ۲۰، ۴۰، ۶۰ و ۸۰ درصد یک تکرار بیشنیه و به ترتیب ۲۰، ۱۵، ۱۲-۱۰ و ۶ تکرار در سه ست اجرا نمودند. آزمودنی های گروه تمرین مقاومتی با محدودیت جریان خون، پروتکل تمرین مقاومتی با محدودیت جریان خون را در چهار هفته اول و دوم به ترتیب با شدت ۲۰ و ۳۰ درصد ۱RM در سه ست ۱۵ تکراری اجرا نمودند. آزمودنی های گروه کنترل در این مدت هشت هفته زندگی عادی خود را دنبال نمودند. شاخص ها و فاکتورهای فعال کننده پلاکتی و فیبرینوژن یک روز قبل از دوره تمرین و ۴۸ ساعت پس از آخرین جلسه تمرین اندازه گیری شدند. نتایج: تحلیل آماری داده ها تفاوت معنادار بین گروهی در شاخص های پلاکتی و CD۶۱ نشان نداد (۰۵/۰P>). با این حال، در گروه تمرین مقاومتی بدون محدودیت جریان خون CD۶۲P کاهش و CD۴۱ افزایش بیشتری در مقایسه با گروه تمرین مقاومتی با محدودیت جریان خون داشتند (۰۵/۰P<). همچنین کاهش فیبرینوژن در گروه تمرین مقاومتی با محدودیت جریان خون به طور معناداری بیشتر از گروه تمرین مقاومتی بدون محدودیت جریان خون بود (۰۵/۰P<). نتیجه گیری: بر اساس یافته های تحقیق حاضر می توان نتیجه گیری نمود که تمرین مقاومتی فعالیت پلاکتی در بیماران دیابتی نوع دو را بهبود می دهد و اینکه تمرین مقاومتی با شدت پایین تر و محدودیت جریان خون در مقایسه با تمرین مقاومتی با شدت بالاتر منجر به سازگاری های مشابهی می شود. بنابراین، تمرین مقاومتی سبک تر با محدودیت جریان خون می تواند تمرین ایمن تری برای بیماران دیابتی باشد.
نویسندگان
الهه ملکیان فینی
- دانشجوی دکتری، گروه علوم زیستی ورزشی، دانشکده علوم ورزشی و تندرستی، دانشگاه شهید بهشتی، تهران، ایران.
سجاد احمدی زاد
- دانشیار، گروه علوم زیستی ورزشی، دانشکده علوم ورزشی و تندرستی، دانشگاه شهید بهشتی، تهران، ایران.
مرتضی سلیمیان
- استادیار، آزمایشگاه تحقیقات پلاکت، دانشگاه علوم پزشکی کاشان، کاشان، ایران.
مراجع و منابع این مقاله:
لیست زیر مراجع و منابع استفاده شده در این مقاله را نمایش می دهد. این مراجع به صورت کاملا ماشینی و بر اساس هوش مصنوعی استخراج شده اند و لذا ممکن است دارای اشکالاتی باشند که به مرور زمان دقت استخراج این محتوا افزایش می یابد. مراجعی که مقالات مربوط به آنها در سیویلیکا نمایه شده و پیدا شده اند، به خود مقاله لینک شده اند :