رابطه تمایزیافتگی خود از طریق نقش واسطه ای شفقت به خود بر سبک های عشق ورزی در دانشجویان متاهل

پژوهش حاضر با هدف تعیین رابطه تمایزیافتگی خود و سبک های عشق ورزی با نقش میانجی گری شفقت به خود در دانشجویان متاهل انجام شد. پژوهش از لحاظ هدف، بنیادی و از لحاظ ماهیت اجرا همبستگی مبتنی بر معادلات ساختاری بود. جامعه آماری این پژوهش، شامل کلیه دانشجویان متاهل دانشگاه آزاد اسلامی واحد قم در سال تحصیلی ۱۴۰۲-۱۴۰۱ بودند که تعداد ۲۰۰ نفر با روش نمونه گیری هدفمند به عنوان نمونه انتخاب شدند. از پرسشنامه تمایزیافتگی (DSI) اسکورون و فریدلندر (۱۹۹۸)؛ شفقت به خود ( SCS) ریس و همکاران (۲۰۱۱) و نگرش به عشق (LAS) هندریک و هندریک (۱۹۸۶) برای جمع آوری داده ها استفاده گردید. داده های جمع آوری شده با استفاده از معادلات ساختاری در نرم افزار AMOS مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفتند. نتایج نشان داد خودشفقت ورزی بر عشق رمانتیک، واقع گرایانه و فداکارانه رابطه مثبت و بر عشق شهوانی رابطه منفی معناداری داشته است. همچنین تمایزیافتگی خود بر خودشفقت ورزی و سبک های عشق رمانتیک، دوستانه، واقع گرایانه و فداکارانه رابطه مثبت و بر سبک های عشق بازیگرانه و شهوانی رابطه منفی داشته است. نتایج معادلات ساختاری نشان داد تمایزیافتگی خود از طریق متغیر میانجی خودشفقت ورزی بر عشق های رمانتیک، واقع گرایانه، شهوانی و فداکارانه دانشجویان متاهل رابطه غیرمستقیم و مثبت معناداری دارد.

کلیدواژه ها:

تمایزیافتگی خود ، سبک های عشق ورزی ، شفقت به خود