بررسی گونه های مختلف عناصر عامیانه و محلی در اشعار شوریده شیرازی

محمد تقی شوریده شیرازی(۱۲۷۶- ۱۳۴۵ ق) ملقب به فصیح الملک از شعرای قرن سیزدهم و نیمه اول قرن چهاردهم هجری قمری یعنی دوره بیداری است که به هنجارگریزی از زبان گذشته دست زده و زبان شعر را به زبان کوچه و بازار و مردم نزدیک کرده است. وی زبان عامه مردم را برگزید تا با صمیمیت خاص مورد توجه مردم نیز قرار گیرد و توانست در کنار واژه های فصیح و دیرینه فارسی بویژه واژه های خراسانی و عراقی، از زبان گفتار روزگار خویش، واژه های عامیانه و مصطلحات محلی و شیرازی را به امانت گرفته و در اشعار خود با مهارت تمام ذکر کند. واژه های پیش پا افتاده و معمول کوچه و بازار که حتی شعرای هم زمان وی امکان ورود آن اصطلاحات به شعر را نادرست می دانستند در شعر شوریده ممزوج و هم نشین واژه های رسمی شده است. این جستار در پی آن است تا با بررسی مصطلحات شیرازی، فرهنگ و بازی های عامیانه، کنایات محلی و گاه واژه های لری و ترکی منطقه فارس در شعر شوریده این نتیجه را تایید کند که یکی از علل مقبولیت شوریده در نزد عموم، همین نزدیکی زبان این شاعر به زبان توده جامعه است.

کلیدواژه ها:

شعر