اثر بخشی گروه درمانی به شیوه شناختی رفتاری بر افزایش خودکارآمدی عمومی بیماران مبتلا به افسردگی اساسی

هدف پژوهش حاضر تعیین اثر گروه درمانی به شیوه شناختی - رفتاری بر خود کارآمدی عمومی بیماران مبتلا به افسردگی اساسی بوده است روش پژوهش از نوع نیمه تجربی با طرح پیش آزمون- پس آزمون دو گروهی آزمایش و کنترل بود. جامعه آماری شامل کلیه ی بیماران مبتلا به افسردگی اساسی بودند که در نیمه ی دوم سال ۱۴۰۱ به مراکز و کلینیک های درمانی و مشاوره ای شهر رشت مراجعه کرده بودند. نمونه ی آماری پژوهش شامل دو گروه ۱۵ نفری (۱۵ نفر گروه آزمایش و ۱۵ نفر گروه کنترل) بود که به طور داوطلبانه و به روش هدفمند انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایشی و کنترل جایگزین شدند. برای جمع آوری داده ها از مقیاس خود کارآمد عمومی استفاده شد. برای تحلیل داده های این پژوهش از آزمون تحلیل کوواریانس چند متغیری و تک متغیری استفاده گردید. یافته های پژوهش حاضر نشان داد که روش درمانی شناختی - رفتاری به شیوه ی گروهی بر افرایش خودکارآمدی عمومی بیماران با افسردگی اساسی موثر است .

کلیدواژه ها:

افسردگی اساسی ، خودکارآمدی عمومی ، شناختی - رفتاری ، بیماران مبتلا به افسردگی ، روش درمانی .