نسبت صناعت با هنر در آثار حکمی قطب الدین شیرازی

واژه صناعت به مفهوم هنر به معنای رایج امروزی می باشد. از دیرباز واژه صناعت، به مفهوم عام تر به جای هنر به کار گرفته می شد و در تفکر اندیشمندان مورد تحلیل و بررسی قرار گرفته است؛ به عنوان مثال در متون ادبی به مفهوم فضیلت و در حکمت و تصوف اسلامی به مفهوم حرفه و پیشه یادکرده اند؛ اما کاری که قداست دارد و بر بعد جسمانی و معنوی استوار گردیده است و در اندیشه و تفکر هرکدام از حکما و فلاسفه اسلامی به یک نحوی تعریف می گردد؛ بنابراین این حکما به تالیف آثار صناعی از بعد معنوی نگریسته اند؛ بی شک منابع یونانی و همچنین آرای منتقدان پیش از سقراط، اولین ماخذ مباحث صناعت می باشد. قطب الدین بدون تردید وام دار چنین نظریات عظیمی در حوزه فلسفه، اخلاق و معنویت و یا به نوعی دیگر همان حکمت است. پژوهش حاضر به روش توصیفی- تحلیلی در صدد پاسخ به این سوالات است که: درآثار قطب الدین صناعت با هنر چه نسبتی دارد؟ افتراق بین صناعت قطب الدین با هنر (آرت) به مفهوم امروزی چیست؟ نتایج حاصله نشان می دهد که صناعت نزد قطب الدین به پیشه ارتباط داشته است و کاربری عمومی داشته و هم از بعد سلوک معنوی به آن می نگریسته است. مفهوم هنر از دیدگاه این حکیم با مفهوم هنر (آرت) به مفهوم امروزی متفاوت است.در کل از بین تمام صناعتی که علامه آن را طبقه بندی کرده، بر این نکته اذعان دارد که تمام این صناعت برگرفته از علم است تا شخصی علم به ساخت نداشته باشد در تولید صناعات ناتوان می گردد.

کلیدواژه ها:

حکمت ، صناعت ، قطب الدین شیرازی ، هنر