بررسی مسائل مربوط به حریم و پیشنهاد تغییر ساختار استاندارد موجود در ایران

اگرچه تاکنون یک نظریه ی مستدل و علمی در ارتباط با اثرات سوء قرارگرفتن در معرض میدان های الکترومغناطیسی ناشی از خطوط انتقال برق ارائه نگردیده است . با این وجود، هیچ مرجع معتبری نیز عدم ارتباط حضور در حریم تأسیسات برق رسانی با افزایش احتمال ابتلا به چندگونه بیماری 1 را به طور قطعی تأیید ننموده است . لذا، ضرورت تصویب مقرراتی که تا حد امکان ریسک هرگونه خطری را کاهش دهد، همچنان یک ضرورت محسوب می شود . هنوز هیچ قانون یا استاندارد بین المللی جامعی در این رابطه وضع نگردیده است و مقررات تعیین شده در بسیاری از شورها، تنها در محدوده ی مرزهای سیاسی همان کشور ضمانت اجرایی دارد . از آن جایی که در ایران نیز تصویب این استاندارد به سال 1347 باز می گردد، و با توجه به پیشرفت های چشمگیر در خصوص طراحی خطوط و کاهش قابل ملاحظه ی آمار حوادث ناشی از بلایای طبیعی و همچنین، گستردگی و تنوع محسوس شرایط آب و هوایی در کشور، لزوم بازبینی و تحول در استاندارد حریم خطوط، بسیار منطقی به نظر می رسد . در این مقاله، با مطرح نمودن این بحث و آخرین استانداردهای به کاررفته در کشورهای پیشرفته و بررسی نتایج تحقیقات مختلف، سعی شده است که قوانین حریم در چارچوبی متفاوت و مطابق با استانداردهای معتبر بین المللی ارائه گردد . در این روش، به دلیل تعیین محدودیت برای قرار گرفتن در معرض میدان های الکترومغناطیسی و تغییر رمت استاندارد حریم خطوط از مبنای فاصله به معیار حداکثر اندازه ی ایمن دامنه ی میدان، یک تقسیم بندی کلی در کشور انجام شده است .