انعطاف پذیری و تعامل گرایی در سازمان فضایی مسکن ایرانی- اسلامی

معماری مبتنی بر سنت که در یک فرآیند تجریدی از مفهوم تا کلبد، شکل می گیرد. تابع نگرش معنوی و عرفانی خاصی نسبت به حقیقت، هستی و عالم است و به دنبال آن است تا در یک بیان رمزی دستیابی به تعادل و وحدت را جستجو نماید. این نگرش کمال گرا مبانی حاکم بر عرصه هنر و معماری را با تقدم معنا بر کالبد جهت می بخشد. ساختار معماری ایرانی به واسطه نفس هنر (زیان)، تحت تأثیر خود سامانی روح معماری است و با بیان رمزی، تعادل و وحدت را می جوید لذا به منظور دستیابی به این هدف، شیوه اسکان را در قالب یک سیستم پایدار و در بطن شهرسازی معرفی می نماید به نحوی که واحدهای فضایی منفک اعم از بناهای مسکونی، فضاهای عمومی و ... کاملاً مکمل یکدیگر هستند و با ارائه یک مدل مکان پایدار، در قالب سیستمی انعطاف پذیر و پایدار به هماهنگی، تعادل و نهایتاً وحدت می رسند. بدین ترتیب انعطاف پذیری و تعامل گرایی که از ملزمات تاب آوری یک سیستم می باشند در تمامی سطوح سازمان فضایی معماری ایرانی بصورت عام و معماری تک بناهی مسکونی بطور خاص جریان داشته و دستیابی به مکانی پایدار در عرصه محیط، معماری و اجتماع را منجر می شوند.

کلیدواژه ها:

وحدت ، مکان پایدار ، انعطاف پذیری ، سازمان فضایی ، تعادل