برنامه ریزی توسعه مسکن و معماری آن (در تداوم معماری ایرانی)

مسکن محل استراحت و آسایش و پناهگاه خستگی ها، از دیرباز جایگاه امنیت و آرامش بوده است. نیاز به مسکن یکی از اساسی ترین نیازهای بشری می باشد. طبق اصل سی و یک قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران نیز، داشتن مسکن مناسب حق هر فرد و خانواده ایرانی به حساب می آید. مسکن نه تنها به عنوان سرپناه بلکه به عنوان محل پرورش انسان ها در نخستین و اساسی ترین واحد اجتماع یعنی خانواده، دارای اهمیت است. لذا برنامه ریزی مسکن می بایست از کلیه جوانب چه از دیدگاه شرایط و ضوابط آب و هوایی و طبیعی و چه شرایط اجتماعی و فرهنگی و یا عوامل مربوط به اقتصاد، مورد مطالعه دقیق واقع شود. نتیجه این مطالعات است که تعیین کننده سیما و بافت محلات و پاسخگوی ساخت یک مجموعه زیستی با کلیه تأسیسات و وابستگی های آن خواهد بود. شناسائی هویت و بررسی مجتمع های مسکونی از نظر زیبائی شناختی مستلزم دیدن یا مشاهده دقیق و آگاهانه و توجه به زیبائی ها و یا زشتی های آن ها می باشد، از این رو داشتن معیارهائی برای دستیابی به الگوی طراحی مسکن مناسب به گونه ای که درک همه مظاهر بصری و شناسائی هویت آن میسر باشد، ضروری است. (ماجدی، 1384) مقاله حاضر پس از بررسی سیاستهای توسعه مسکن در ایران، به آسیب شناسی معماری امروز مسکن در ایران می پردازد و معیارهایی را برای دستیابی به الگوی طراحی مسکن پیشنهاد می نماید.

کلیدواژه ها:

مسکن ، سیاست گذاری مسکن ، مسکن ایرانی ، ه ویت ، معیارهای طراحی مسکن ایرانی