اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر کیفیت زندگی زنان شاغل مبتلا به سندرم خستگی مزمن

زمینه و هدف: سندرم خستگی مزمن به عنوان یک بیماری چند سیستمی و پیچیده معرفی می شود که منجر به خستگی و ناتوانی طولانی مدت در فعالیت های فردی و اجتماعی شده و بر کیفیت زندگی تاثیر منفی بر جای می گذارد. لذا انجام مداخلات روانشناختی به منظور افزایش کیفیت زندگی این افراد مهم می باشد. براین اساس مطالعه حاضر با هدف بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر کیفیت زندگی زنان شاغل مبتلا به سندرم خستگی مزمن انجام شد.روش: روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل تمامی زنان شاغل دارای سندرم خستگی مزمن شهر رشت در سال ۱۴۰۲ بودند. نمونه آماری شامل ۳۰ نفر بود که به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب و در دو گروه ۱۵ نفری آزمایش و کنترل جایگماری شدند. ابزارگردآوری داده ها شامل پرسشنامه کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی بود. تجزیه و تحلیل داده ها با آزمون تحلیل کواریانس تک متغیره (ANCOVA) انجام شد.یافته ها: براساس یافته ها درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر کیفیت زندگی زنان شاغل مبتلا به سندرم خستگی مزمن تاثیر داشت. به طوری که ارایه این درمان موجب افزایش کیفیت زندگی در زنان شاغل مبتلا به سندرم خستگی مزمن در گروه آزمایش در مرحله پس آزمون شد( P=۰/۰۲ ، F=۵/۱۳).نتیجه گیری: با استناد به این یافته های می توان نتیجه گرفت که درمان پذیرش و تعهد یک روش روان درمانی مناسب برای افزایش کیفیت زندگی زنان شاغل مبتلا به سندرم خستگی مزمن است و می تواند از سوی مشاوران و روانشناسان مراکز رواندرمانی به منظور افزایش کیفیت زندگی زنان شاغل مبتلا به سندرم خستگی مزمن مورد استفاده قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد ، کیفیت زندگی ، زنان ، سندرم خستگی مزمن