تاثیر آموزش طراحی معماری مبتنی بر مشارکت محوری در افزایش خلاقیت دانشجویان کارشناسی معماری

خلاقیت واژه ای محوری در آموزش طراحی و انجام آن است که در بستر محیط های آموزشی و پرورشی رشد و تکامل می یابد. موسسات آموزش عالی و دانشگاهی در هر کشور سازمان هایی هستند که به عنوان مراکز پرورش دهنده خلاقیت می باشند. معماری به علت گستردگی و نیاز به شناخت حوزه های مختلف جهت تامین فضای حامی فعالیت های گوناگون نیاز است که اشرافیتی به دیگر حوزه ها داشته باشد. همین امر تاکیدی بر مشارکت محوری این رشته را دارد که به نظر می رسد راهکاری پاسخ ده برای تقویت و ارتقای خلاقیت در نزد دانشجویان معماری است. این پژوهش با هدف بررسی مشارکت محوری در طرح های آموزش و میزان سهم آن در افزایش خلاقیت صورت پذیرفته است. فرضیه تحقیق این است که می توان با بهره گیری از تکنیک یادگیری مشارکتی می توان به طور یکسان میزان خلاقیت را در دانشجویان رشته معماری دانشگاه سمنان افزایش داد. روش تحقیق، پژوهش عمل گرا و اقدام پژوهی است. برای افزایش دقت از طرح B-A استفاده شد. نتایج به وسیله آماره های استنباطی معناداری در نرم افزار JMP مورد تحلیل قرار گرفت. جامعه آماری شامل کلیه دانشجویان تحصیلی سال آخر رشته معماری دانشگاه سمنان است که بالغ بر ۳۰۰ نفرند که در سال تحصیلی ۱۴۰۰-۱۴۰۱، مشغول تحصیل بودند که از میان آنان ۵۰ نفر انتخاب شدند. نتایج نشان می دهد که میانگین سهم عاملی در گروه شاهد (۶۷۷/۰) و در گروه آزمون (۷۶۳/۰) است که به میزان ۶% افزایش خلاقیت صورت یافته است در گروه شاهد بیشترین ضریب تعیین مربوط به اصالت با مقدار (۷۴۱/۰) و کمترین مربوط به متغیر سیالی با مقدار (۵۴۸/۰) است در گروه آزمون کمترین متغیر سیالی با مقدار (۵۸۹/۰) و بیشترین مربوط به متغیر انعطاف پذیری با مقدار (۰۰۰/۱) است. بر اساس این مطالعه، می توان با آموزش اساتید و فراهم کردن شرایط اجرا و به کارگیری روش یادگیری مشارکتی که خصوصیت بارز آن پرورش ذهن افراد است، انعطاف پذیری و اصالت ذهنی را در افکار و اعمال دانشجویان پرورش داد.

کلیدواژه ها:

آموزش معماری