رابطه بین انجام فعالیت بدنی در مدارس با خودکارآمدی جسمانی و تجربه یادگیری دانش آموزان متوسطه دوم شهر رامیان

هدف: هدف اصلی این تحقیق مطالعه رابطه بین انجام فعالیت بدنی در مدارس با خودکارآمدی جسمانی و تجربه یادگیری دانش آموزان متوسطه دوم شهر رامیان بود. روش شناسی: از روش تحقیق همبستگی برای انجام این تحقیق استفاده شد. تمامی دانش آموزان متوسطه دوم شهر رامیان به تعداد ۷۶۸ دانش آموز (۲۹۱ دانش آموز دختر و ۴۷۷ دانش آموز پسر) شکل دهنده جامعه آماری این مطالعه بودند که تعداد ۲۵۷ دانش آموز به عنوان نمونه در نظر گرفته شدند و انتخاب آن ها به شکل تصادفی طبقه ای انجام شد. سه پرسش نامه استاندارد ابزار گردآوری داده های این مطالعه بودند که شامل فعالیت بدنی دنگ و همکاران (۲۰۰۷)، میزان خودکارآمدی جسمانی دویر و همکاران (۲۰۱۲) و میزان تجربه یادگیری مک گویر و همکاران (۲۰۱۴) بود. داده های مطالعه در دو بخش توصیفی و استنباطی با استفاده از دو نرم افزار آماری SPSS و Smart PLS تحلیل شدند. یافته ها: نتایج پژوهش نشان داد بین انجام فعالیت بدنی در مدارس با خودکارآمدی جسمانی دانش آموزان متوسطه دوم رابطه مثبت و معنی داری وجود دارد. بخش دیگری از نتایج مشخص نمود بین انجام فعالیت بدنی در مدارس با تجربه یادگیری دانش آموزان متوسطه رابطه معنی داری وجود ندارد. در نهایت رابطه مثبت بین انجام فعالیت بدنی در مدارس و تجربه یادگیری دانش آموزان متوسطه دوم با نقش میانجی خودکارآمدی جسمانی تایید شد. نتیجه گیری: با توجه به نتایج این مطالعه می توان چنین نتیجه گیری نمود که فعالیت بدنی می تواند پیامدهای مثبتی مانند افزایش خودکارآمدی جسمانی را برای دانش آموزان به همراه داشته باشد؛ بنابراین تدوین برنامه های ورزشی منظم فراتر از برنامه های درس ورزش در مدارس برای دانش آموزان پیشنهاد می شود.

کلیدواژه ها:

فعالیت بدنی ، خودکارآمدی جسمانی ، تجربه یادگیری ، رامیان.