مروری کوتاه بر کاربرد نانوجاذب های بر پایه گرافن برای حذف آنتی بیوتیک تتراسایکلین از محیط آبی

استفاده روز افزون از آنتی بیوتیک های خانواده تتراسایکلین با اهداف گوناگون از قبیل کنترل بیماری های عفونی در انسان ها، کاربرد در دامپزشکی و آبزی پروری، آلودگی محیط زیست به خصوص محیط آبی و به دنبال آن مقاومت بیماری های باکتریایی به این آنتی بیوتیک را در پی داشته است. جذب یکی از راه های حذف تتراسایکلین ها از محیط آبی می باشد که به دلیل آسانی انجام عملیات و مقرون به صرفه بودن آن از لحاظ اقتصادی و زمانی مورد توجه محققان قرار گرفته است. استفاده از اکسید گرافن به عنوان جاذب به دلیل خواص منحصر به فرد این نانوکربن – به خصوص آب دوست بودن اکسید گرافن نسبت به گرافن- از سال ۲۰۱۲ میلادی مورد توجه قرار گرفت. پس از آن محققان با به کارگیری روش های اصلاح شیمیایی سطح گرافن، اکسید گرافن و اکسید گرافن کاهش یافته اقدام به مطالعه مکانیسم حذف تتراسایکلین ها از محیط آبی از طریق بررسی ایزوترم، سینتیک جذب و بهینه کردن شرایط آزمایش مانند pH محلول، مقدار جاذب، غلظت اولیه محلول تتراسایکلین، دما و قدرت یونی کردند. در این مقاله مروری کوتاه، ضمن معرفی مدل های ریاضی مربوط به فرایند جذب، مقالات ۱۲ سال اخیر درباره استفاده از نانوجاذب های بر پایه گرافن و مشتقاتش در حذف آنتی بیوتیک تتراسایکلین از محیط آبی بررسی شده اند.

کلیدواژه ها:

جذب ، نانوجاذب ، گرافن اکسید ، تتراسایکلین ، محیط آبی.