تحلیل و رتبه بندی معیارهای موثر بر ریسک های زیست محیطی در فاز ساختمانی با استفاده از روش ANP و روش دیمتل فازی (مطالعه موردی ورامین)

ارزیابی ریسک محیط زیستی زیر مجموعه مدیریت ریسک محیط زیستی، یکی از ملاحظتی است که موازی و مکمل با ارزیابی اثرات توسعه بر محیط زیست به صورت کمی، گویای بیان شدت و احتمال آن است. بر این اساس تجزیه و تحلیل ریسک های زیست محیطی در کارگاه های بزرگ ساختمانی، گامی اصلی و کلیدی برای دستیابی به سطوح پایداری محیط زیست بوده و پایه و اساس مدیریت آسیب زدا در ساخت و ساز است. برای رتبه بندی معیارهای موثر بر ریسک های زیست محیطی در فاز ساختمانی با استفاده از روش ANP و روش دیمتل فازی، از ابزارهای پرسشنامه و مصاحبه با اتخاذ رویکرد توصیفی پیمایشی انجام شده است. در این پژوهش با مرور ادبیات پژوهش و مصاحبه با خبرگان یک سری از معیارهای زیر معیارها مرتبط با ریسک های زیست محیطی در فاز ساختمانی تعیین شد با استفاده از مطالعه ادبیات موضوع معیارهای مرتبط در رتبه بندی ریسک های زیست محیطی در بخش ساخت و ساز در پروژه های در حال ساخت شناسایی شده است. سپس رتبه بندی متناسب پروژه را نیز کسب نموده اند تعدادی از معیارها وزیرمعیارها حذف گردید که در نهایت شش معیار اصلی و بیست و پنج معیار فرعی (۲۵ زیر معیار) به دست آمد، جهت اجرای تکنیک دیمتل فازی پرسشنامه نظرخواهی از خبرگان، طراحی و میان آنها توزیع شد. در این پرسشنامه از خبرگان خواسته شد میزان اهمیت هریک از معیارها را مشخص نمایند. درجه اهمیت در پرسشنامه در طیفی هفت گزینه ای منعکس شده است. از بین تعداد ۲۵ معیار ۱۰ معیار با استفاده از روش دلفی ناب سازی شده و برای ورود به مراحل بعد تحلیل انتخاب شدند برای تعیین روابط همبستگی بین معیارها از تکنیک دیمتل فازی استفاده شد و سپس وزن دهی به معیارها با استفاده از روش ANP که در آن معیارها باهم مقایسه زوجی شدند انجام گردید و درنهایت معیارهای مربوطه رتبه بندی شدند.

کلیدواژه ها:

ارزیابی ریسک ، دیمتل فازی ، ANP (فرایند تحلیل شبکه ای) ، ریسک زیست محیطی