اثر تمرینات تناوبی شنا با شدت بالا بر بیان ژن MOR۱ در موشهای صحرایی مبتلا به پارکینسون

زمینه و هدف: بیماری پارکینسون عوارض متفاوتی را به همراه دارد که درد یکی از رایج ترین آن ها به شمار می آید. اثرتمرینات شنا بر میزان فعالیت گیرنده های اپیوئیدی و مکانیسمهای وابسته به آن در این بیماران پارکینسونی به درستیمشخص نیست. از این رو، مطالعه حاضر با هدف بررسی اثر یک دوره تمرین تناوبی شنا با شدت بالا بر بیان ژن MOR ۱در روند کاهش درد و عوارض آن در موشهای صحرایی مبتلا به پارکینسون انجام شد.مواد و روشها: در مطالعه تجربی حاضر، ۲۱ سرموش نر صحرایی نژاد ویستار ۸ - ۱۰ هفتهای با میانگین وزن ۲ / ۱۰ ±۲۰۰ گرم به طور تصادفی در سه گروه کنترل سالم، کنترل بیمار و تمرین شنا قرار گرفتند. القاء بیماری به واسطه تزریق ۱میلی گرم به ازای هر کیلو وزن بدن رزرپین و طی ۵ روز صورت گرفت. گروه تمرین به مدت شش هفته ۲۰ نوبت ۳۰ثانیهای شنا با ۳۰ ثانیه استراحت بین هر نوبت انجام دادند. نتایج با استفاده از تحلیل واریانس یک راهه و آزمون تعقیبیبونفرونی در سطح معنیداری ۰۵ / ۰ > P و نرم افزار SPSS نسخه ۲۲ مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.نتایج: نتایج نشان داد بیان ژن هیپوکامپی MOR۱ در گروه کنترل بیمار از تمام گروهها به طور معنیداری پایینتر( ۰۰۳ / ۰ = P( از لحاظ بیان ژن MOR ( ۱۶ / ۰ = P ( بین گروه کنترل سالم و گروه تمرین تفاوت معنیداری مشاهده نشد.نتیجهگیری: با توجه به نتایج به دست آمده اجرای تمرینات تناوبی شنا با شدت بالا برای التیام و کاهش درد وابسته بهمکانیسم گیرنده های اپیوئیدی در بیماران مبتلا به پارکینسون توصیه میشود.

کلیدواژه ها:

بیماری پارکینسون ، تمرین شنا ، درد ، گیرنده های اپیوئیدی ، ۱MO