اثر تمرین شنا با شدت زیاد و مصرف مکمل اسیدگالیک بر بیان ژن mir-۸۷۴ در هیپوکامپ موشهای صحرایی مبتلا به مدل بیماری پارکینسون

مطالعه حاضر با هدف بررسی اثر تمرین تناوبی شنا با شدت زیاد همراه با مصرف اسیدگالیک بر بیان ژن mir-۸۷۴ در بافت هیپوکامپ موشهای صحرایی مبتلا به مدل بیماری پارکینسون انجام گردید. در پژوهش حاضر که یک مطالعه تجربی بنیادی بود، تعداد ۳۵ سر موش صحرایی نر به پنج گروه کنترل سالم (۷(n=، کنترل بیمار (۷(n=، تمرین شنا (۷(n=، مکمل اسیدگالیک (۷(n = و تمرین شنا+مکمل اسیدگالیک (۷(n= تقسیم شدند. پروتوکل تمرین شنا و مصرف مکمل اسیدگالیک با یک برنامه منظم به مدت شش هفته متوالی اجرا گردید. آزمون تحلیل واریانس یک راهه و دوراهه از طریق نرم افزار SPSS برای بررسی بیان ژنها در گروههای مورد مطالعه استفاده شد. سطح معنی داری در آزمونها ۰۵/۰p< در نظر گرفته شد. بر اساس نتایج پژوهش حاضر، میانگین بیان ژن mir-۸۷۴ در گروه کنترل بیمار به طور معنی داری بیشتر از گروه کنترل سالم (۰۰۱/۰(p= بود. میانگین بیان این ژن در گروه مکمل اسیدگالیک اختلاف معنی داری با گروه کنترل بیمار نداشت در حالی که ، به طور معنی داری بیشتر از گروه کنترل سالم بود (۰۰۴/۰.(p= بنابراین ، می توان گفت مصرف مکمل اسیدگلیک به تنهایی ، اثر معنی داری بر کاهش بیان این ژن نداشت . از طرفی ، میانگین این ژن در دو گروه تمرین شنا و گروه تمرین شنا+مکمل اسیدگالیک در مقایسه با گروه کنترل بیمار به شکل معنی داری کمتر بود (به ترتیب ۰۱/۰p= و ۰۰۱/۰(p= ؛ با این وجود، هیچ یک از این دو گروه اختلاف معنی داری با گروه کنترل سالم نداشتند. میانگین بیان ژن mir-۸۷۴ در گروه تمرین شنا (۳/۵۵±۰/۱) کمتر از گروه مکمل اسیدگالیک بود (۱۸/۹۴±۰/۱). از طرفی ، بر اساس نتایج تحلیل واریانس دوراهه ، اثر متقابل بین تمرین شنا و مکمل اسیدگالیک بر بیان ژن mir-۸۷۴ وجود نداشت . به طور کلی ، تمرین تناوبی شنا با شدت زیاد به تنهایی و تمرین تناوبی شنا با شدت زیاد همراه بامصرف اسیدگالیک ، بیان ژنmir-۸۷۴ در موشهای صحرایی مبتلا به مدل بیماری پارکینسون را به طورمعنی داری کاهش داد.

کلیدواژه ها:

بیماری پارکینسون ، اسیدگالیک ، تمرین شنا ، هیپوکامپ ، mir-۸۷۴