تاثیر عصاره لیکورایز و تمرین شنا بر NACA بافت قلبی موش های صحرایی نر دیابتی

هدف از تحقیق حاضر بررسی نقش لیکورایز و تمرین شنا بر پاسخ بیان ژن NACA در بافت عضله قلبی موش های صحرایی نر دیابتی بود. پژوهش حاضر از نوع تجربی و بنیادی بود. ۵۵ سر موش خریداری شد و سپس در ۵ گروه ۱۱ تایی تقسیم شدند. گروههای مورد بررسی عبارتند بودند از: گروه سالم ، گروه کنترل دیابتی ، گروه دیابتی + مصرف لیکورایز ، گروه دیابتی + تمرین و گروه دیابتی + تمرین + لیکورایز. برنامه تمرینی اصلی شامل شنا کردن در استخر ویژه جوندگان و مخزن آب ویژه شنا به مدت ۶ هفته و ۵ جلسه در هفته بود. به منظور دیابتی کردن موشها استرپتوزوتوسین به میزان ۵۵ -۶۰ میلی گرم بر کیلوگرم به صورت زیرجلدی بین دو گوش تزریق شد و موش هایی که قند خونشان بالاتر از ۲۵۰ میلی گرم بر دسی لیتر بود به عنوان نمونه دیابتی انتخاب شدند. به دو گروه از موش های دیابتی لیکورایز با دوزهای ۳۰۰ میلی گرم ، هر روز ساعت ۱۲ ظهر به صورت خوراکی به وسیله لوله های معدی داده شد. پس از ۶ هفته ، موش ها با کتامین و زایلازین بی هوش شدند و عضله قلبی آنها استخراج شد. جهت تجزیه و تحلیل یافته های تحقیق در بخش آمار توصیفی از میانگین و انحراف استاندارد و برای بررسی نحوه توزیع یافته ها از آزمون شاپیروویلک استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده ها با آزمون آنالیز واریانس دو راهه و آزمون تعقیبی توکی انجام شد. نتایج نشان داد اثر متقابل تمرین شنا و لیکورایز بر بیان ژن NACA از نظر آماری معنادار می باشد. این ژن نقش مهمی در کنترل هموستاز گلوکز بازی می کنند. در واقع ، تحت شرایط دیابتی فعالیت و میزان بیان ژن NACA در بافت های مختلف علی رغم نقش متابولیکی و مهم ، کاهش یافته است . تمرین شنا به همراه مصرف مکمل لیکورایز با تنظیم مثبت بیان ژن NACA می تواند در پیشگیری و درمان بیماری دیابت موثر باشد.

کلیدواژه ها:

لیکورایز ، تمرین شنا ، ژن NACA ، دیابت