مقایسه بهزیستی روانشناختی و میزان فعالیت بدنی در سالمندان تبریزی با سابقه افتادن

فعالیت بدنی آثار فیزیولوژیک، روانشناختی و اجتماعی مثبتی بر روی تمام افراد جامعه می تواند داشته باشد. با وجود تمام فواید و پیامد های مثبت فعالیت بدنی به ویژه در سالمندان، و نیز آگاهی این جامعه از آثار مثبت آن، آمارها نشان دهنده عدم فعالیت بدنی کافی در سالمندان به خصوص در سالمندانی که سابقه افتادن را تجربه کرده اند، ترس از افتادن دوباره مانع مشارکت آنها در فعالیت بدنی می باشد. بنابراین هدف از این پژوهش مقایسه بهزیستی روانشناختی و میزان فعالیت بدنی در سالمندان با سابقه افتادن در شهر تبریز می باشد. جامعه آماری پژوهش حاضر کلیه مردان سالمند شهر تبریز می باشد. نمونه آماری تحقیق حاضر ۱۲۰ نفر از سالمندان مرد بود (که به کلینیک های توانبخشی مراجعه کرده بودند) به روش نمونه گیری تصادفی در دو گروه ۶۰ نفره تحت دارای سابقه افتادن می باشد. ابزارهای مورد استفاده به منظور بررسی متغیر های تحقیق، پرسشنامه فعالیت بدنی عمومی جهت سنجش فعالیت بدنی، پرسشنامه بهزیستی روانشتاختی ریف جهت سنجش بهزیستی مورد استفاده قرار گرفته است. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از، آزمون تی، ضریب همبستگی پیرسون در نرم افزار sspss استفاده شده است، جهت بررسی توزیع نرمال بودن داده ها از آزمون لیونز استفاده شده است. یافته های تحقیق حاضر نشان داد که در تمام متغیرهای تحقیق تفاوت معنا داری بین دو گروه وجود داشت و گروه دارای سابقه افتادن در مقایسه با گروه بدون سابقه افتادن در تمام متغیرها دارای تفاوت اساس بودند: سطح معنی داری کسب شده در متغیر اضطراب ۰۰۰/۰ p=، فعالیت بدنی ۰۰۰/۰ p=، بهریستی روانشناختی ۰۰۰/۰ p=. بر اساس نتایج کسب شده می توان نتیجه گیری کرد که افتادن به شدت زندگی دوران سالمندی را افزایش می دهد و باعث ایجاد استرس و اضطراب بسیاری شد و به مرور از نظر روانی نیز فرد را تحت تاثیر قرار داده و باعث کاهش بهزیستی روانشناختی سالمندان می شود، در عین حال یافته ها نشان داد که سالمندانی که سابقه افتادن نداشتند و در مقایسه با سالمندان دارای سابقه افتادن بیشتر به فعالیت بدنی می پرداختند که این می تواند بر سایر بخش های زندگی آنان تاثیر گذار باشد و به بهبود کیفیت زندگی این افراد کمک کند.

کلیدواژه ها:

سالمندی ، فعالیت بدنی ، سابقه افتادن