فعل های وجهی غیرشخصی فارسی میانه زردشتی

این جستار به بررسی ویژگی­های معنایی و رفتارهای نحوی فعل­های وجهی غیرشخصی فارسی میانه زردشتی اختصاص دارد و با روش توصیفی-تحلیلی انجام شده است. در این پژوهش، بررسی ویژگی­های معنایی بر مبنای تقسیم ­بندی پالمر (Palmer, ۱۹۹۷) در سه نوع معرفتی، تکلیفی و پویا و دو درجه امکان و ضرورت انجام پذیرفته است. بنابر یافته ­های این جستار، در فارسی میانه زردشتی افزون بر دو درجه امکان و ضرورت، درجه احتمال نیز از درجه های اصلی برای بیان درجه وجهیت به­ شمار می­رود. از میان چهار فعل وجهی غیرشخصی فارسی میانه زردشتی، abāyēd «باید، ضروری است» دارای خوانش هر سه نوع وجهیت معرفتی، تکلیفی و پویا بوده و در همه موارد بیانگر درجه ضرورت است و سه فعل وجهی šāyēd «شایسته است؛ می­توان»، tuwān «می­توان» و sazēd «سزاوار است؛ می­توان» برای بیان دو وجهیت تکلیفی و پویا و درجه امکان به­ کار رفته ­اند. همچنین، دو فعل وجهی šāyēd و sazēd بیان­ کننده درجه احتمال در وجهیت تکلیفی هستند. رفتارهای نحوی فعل­های وجهی همچون هم­نشینی با متمم ­های فعلی، حرکت فعل­های وجهی و کاربرد سه مورد از این فعل­ها در نقش فعل واژگانی شاهدی از روند دستوری ­شدگی این فعل­ها به ­شمار می­رود.

کلیدواژه ها:

وجهیت ، فعل­های وجهی غیرشخصی ، ویژگی­های معنایی ، رفتارهای نحوی ، دستوری­ شدگی ، فعل واژگانی ، فارسی میانه زردشتی