اثر جهش های گریز بر پایداری آنتی ژن سطحی S در مبتلایان به هپاتیت B مزمن

مقدمه: سویه های جهش یافته مقاوم به آنالوگ های نوکلئوزیدی/نوکلئوتیدی ویروس هپاتیت B (HBV) در نتیجه طولانی شدن زمان مصرف و بروز پلی-مرفیسم تک نوکلئوتیدی (SNP) و جهش های گریز پدیدار می شوند. هدف از مطالعه حاضر ، شناسایی فشارهای انتخابی و جهش فرار ایمنی در ژن HBsAg (S) در بیماران مبتلا به HBV مزمن است.مواد و روش ها: در این مطالعه مقطعی که در سال ۱۳۹۷ در شهر کرج انجام شد، پنجاه بیمار مبتلا به هپاتیت B مزمن در دو گروه تحت درمان و بدون درمان دسته بندی شدند. تعداد کپی های DNA ویروس هر بیمار با real time PCR برآورد شده و توالی ژن S تعیین شد. اثر هر SNP بر پایداری پروتئین S با I-mutant و برآورد میزان انرژی آزاد DDG پیش بینی شد. یافته ها: کمترین میزان بار ویروس و بیشترین آن به ترتیب ۱۰۱ × ۱/۱ و ml/۱۰۸ × ۳/۴ کپی برآورد شد. بیشترین تعداد جهش منجر به تغییر شامل Q۱۰۱R، T۱۱۵N، S۱۴۳L، و Q۱۲۹P در یک فرد با سابقه مصرف دارو تعیین شد. در یک بیمار بدون درمان، جهش های M۱۳۳T و L۱۷۵S مشاهده شد. جهش Q۱۲۹P، S۱۷۴N و Y۱۳۴C نیز در افراد دیگر با سابقه درمان مشاهده شد. از مجموع ۸ تغییر اسید آمینه، L۱۷۵S با DDG برابر با Kcal/mol ۸۷/۱- بیشترین اثر کاهشی را بر پایداری پروتئین S داشت. نتیجه گیری: براساس این داده ها، بین SNP ژن S ویروس و پیدایش جهش گریز ارتباط وجود دارد. یافته های بررسی های جهش های گریز می تواند بر بهبود درمان و ایمن سازی علیه عفونت مزمن هپاتیت B اثر گذار باشد.

کلیدواژه ها:

عفونت مزمن هپاتیت B ، جهش گریز ، ژن S ، پلی مرفیسم تک نوکلئوتیدی