مدل پیش بینی مسئولیت پذیری بر اساس نیازهای اساسی و مهارت های ارتباطی با نقش میانجی گری خودپنداره در دانشجویان دانشگاه های تهران

مقدمه: مسئولیت پذیری دانشجویان اثر تعیین کننده بر پیشرفت تحصیلی، موفقیت شغلی و سرنوشت جامعه دارد. بنابراین بررسی عوامل تاثیر گذار بر مسئولیت پذیری آنها ضروری به نظر می رسد. هدف: پژوهش حاضر با هدف تعیین مدل پیش بینی مسئولیت پذیری بر اساس سبک های هویت با نقش میانجی گری خودپنداره در دانشجویان دانشگاه های تهران انجام شد. روش: پژوهش حاضر از نوع همبستگی با شیوه تحلیل مسیر با مشارکت ۴۱۱ نفر از دانشجویان در حال تحصیل دانشگاه های تهران، شهید بهشتی و آزاد واحد علوم تحقیقات در سال ۱۴۰۱ انجام شد. نمونه گیری به روش نمونه گیری خوشه ای تصادفی بود. داده ها با استفاده از پرسشنامه های مسئولیت پذیری، سبک های هویت و مقیاس خودپنداره جمع آوری شدند. تحلیل داده ها در نرم افزار AMOS -۲۴ با استفاده از روش تحلیل مسیر انجام شد.یافته ها: ضرایب همبستگی محاسبه شده بین سبک های هویت اطلاعاتی و هنجاری و همچنین خودپنداره با مسئولیت پذیری مثبت و معنی دار و همبستگی بین سبک هویت سردرگم/اجتنابی با مسئولیت پذیری منفی و معنی دار بود (۰۱/۰>p). همچنین ضرایب مربوط به تاثیر غیرمستقیم سبک هویت اطلاعاتی (۰۲۸/۰=β، ۱۷/۵=t )، سبک هویت هنجاری (۰۴۷/۰=β، ۳۲/۴=t ) و سبک هویت سردرگم/اجتنابی (۰۵۶/۰-=β، ۲۷/۳-=t ) با میانجی گری خودپنداره بر مسئولیت پذیری معنی دار بود(۰۵/۰>p). ضرایب مسیر مستقیم هرسه سبک هویت نیز در پیش بینی مسئولیت پذیری معنادار بود (۰۱/۰>p).نتیجه گیری: مطالعه نشان داد مسئولیت پذیری بر اساس سبک های هویت قابل پیش بینی بود. همچنین نقش میانجی خودپنداره در رابطه سبک های هویت با مسئولیت پذیری مورد تایید قرار گرفت.

کلیدواژه ها:

مسئولیت پذیری ، سبک های هویت ، خودپنداره